صحبتی در مورد پینگلیش و عکس تلگرام اردشیر زاهدی به پدرش در مورد سفر حج عمه!
پینگلیش (فینگلیش)، ترکیب پرشین و انگلیش است. به معنی نوشتن متن فارسی به حروف انگلیسی که البته بعضی ها هم به آن می گویند فارگلیسی. این تکنیک نوشتن، قبل از مرسوم شدن کامپیوترها یک شوخی بود، مثلا" در کلاس زبان شخصی مینوشت:Zoor nazan baba farsi neveshtam
چند دقیقه طول می کشید تا کسی بتواند آن متن را بخواند، زیرا اصولا" مغز ما منتظر نبود کسی کلمه فارسی با حروف انگلیسی در یک جمله مرسوم ببیند. آن زمان ها حتی لوگو تایپ ها هم از حروف انگلیسی کمتر استفاده می کردند، به عنوان مثال این تصویر بالا لوگوی ایران خودرو بود:
اما بعد که کامپیوترها و به خصوص ارتباطات کامپیوتری عمومی تر شدند، ارسال متن یک نیاز واقعی شد و پینگلیش یکی از تنها راهش بود. در دهه 60 و اوایل 70 هنوز فارسی واقعی در کامپیوترها نداشتیم و سیستم عامل ها از جدول اسکی استفاده می کردند که چیزی مانند تصویر بالا بود:
همانطور که مشاهده کردید نصف اول جدول (زیر127) حروف مرسوم انگلیسی و اعداد و کاراکترها هستند و نصف دوم چیزهای کم استفاده تر هستند، کاری که آن زمان انجام می شد، نصب " فارسی ساز" بود. برنامه ای که می آمد شکل کاراکترهای نیمه دوم جدول (127 به بالا) را شبیه به کاراکترهای فارسی می کرد و بعد شما می توانستید فارسی تایپ کنید!
اگر هم متنی می دیدید که در آن ü و این طور چیزها وجود داشت، فارسی ساز را اجرا می کردید و فارسی می شد. اما کاملا" امکان داشت که شما متنی را به این روش به فارسی بنویسید و دریافت کننده متن درستی نگیرد، چرا؟!
زیرا یکی از سرورهایی که این را ارسال می کرد به جای 8 بیت، فقط 7 بیت را می فهمید و درنتیجه متن شما خراب می شد. در آن زمان استفاده از پینگلیش، کاملا" یک نیاز فنی بود!
بعد ها با آمدن UTF-8 و دوستانش، کامپیوترها توانستند همه کاراکترهای مورد نیاز، همه زبان های مرسوم را بفهمند و درنتیجه مشکل نیاز به فارسی ساز حل شد. همچنین این روزها همه ابزارهای مرسوم، کمابیش، امکان تایپ فارسی را دارند و عملا" استفاده از پینگلیش غیر مرسوم و بد حساب می شود، حداقل فعلا" در دایره ای که بنده مشاهده میکنم.
این تصویر تلگرام اردشیر زاهدی است به پدرش در مورد سفر حج عمه!
اگر پسندیدی، لایک کن و به سازنده انرژی بده!