نفست شکفته بادا

شاعر: شفیعی کدکنی

نفست شکفته بادا و ترانه ات شنیدم گلِ آفتابگردان!

نگهت خجسته بادا و شکفتن تو دیدم گل آفتابگردان!

به سَحَر که خفته در باغ، صنوبر و ستاره تو به آب ها سپاری همه صبر و خواب خود را و رَصَد کنی ز هر سو، رهِ آفتاب خود را

نه بنفشه داند این راز، نه بید و رازیانه دم همتی شگرف است تو را درین میانه

تو همه درین تکاپو که حضورِ زندگی نیست به غیر آرزوها

و به راهِ آرزوها همه عمر جست و جوها من و بویه ی رهایی

و گَرَم به نوبت عمر رهیدنی نباشد تو و جست و جو و گر چند، رسیدنی نباشد

چه دعات گویم ای گل! تویی آن دعای خورشید که مستجاب گشتی شده اتحاد معشوق به عاشق از تو، رمزی نگهی به خویشتن کن که خود آفتاب گشتی!