کمبود آغوش در کودکی

تجربیات دوران کودکی ما تأثیرات عمیقی بر زندگی بزرگسالی‌مان می‌گذارند، به‌ویژه وقتی پای محبت فیزیکی به میان می‌آید. کسانی که در دوران کودکی به ندرت در آغوش گرفته  یا نوازش شده‌اند، اغلب در بزرگسالی رفتارها و خصلت‌های خاصی از خود نشان می‌دهند.

ممکن است که والدین شما با محبت باشند اما نتوانند محبت فیزیکی به شما نشان دهند. در اینصورت احتمالاً در بزرگسالی نیازی شدید به استقلال و اتکا به خود پیدا می‌کنید. انگار ایده «نباید زیاد به دیگران تکیه کنم» را درونی کرده باشید.  روانشناسی پیشنهاد می‌کند که این ممکن است از کمبود محبت فیزیکی در کودکی ناشی شود.  استقلال ویژگی  خوبی است، اما می‌تواند منجر به انزوا شود. یادگیری درخواست کمک و تکیه بر دیگران در مواقع لزوم چیزی است که باید روی آن کار کنیم.

کمبود محبت فیزیکی در دوران کودکی اغلب با سطوح بالاتر اضطراب و افسردگی در بزرگسالی مرتبط است. این موضوع توسط مطالعات روانشناسی متعدد پشتیبانی شده است. یک مطالعه که توسط محققان دانشگاه UCLA انجام شده، نشان داده است کودکانی که محبت فیزیکی کمتری دریافت کرده‌اند، سطح بالاتری از کورتیزول – هورمون استرس – در بدن خود داشته‌اند. سطوح بالای کورتیزول با اضطراب و افسردگی مرتبط است.

هنگامی که محبت فیزیکی کم باشد، افراد ممکن است به‌طور ناخودآگاه راه‌های دیگری برای ارتباط با دیگران پیدا کنند. برای مثال، بسیاری از این افراد توانایی بالایی در تشخیص زبان بدن، حالت چهره، و تن صدا دارند. این حساسیت به ارتباطات غیرکلامی می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا با دیگران ارتباط عمیق‌تری برقرار کنند. با این حال، گاهی این حساسیت بیش‌ازحد می‌تواند آن‌ها را دچار سوءتفاهم یا نگرانی‌های بی‌مورد کند.

افرادی که در کودکی محبت فیزیکی کمی دریافت کرده‌اند، ممکن است در بزرگسالی برای بیان احساساتشان مشکل داشته باشند. روانشناسی نشان می‌دهد که در آغوش گرفتن و لمس فیزیکی نه‌تنها به ما احساس آرامش می‌دهد، بلکه ابزار مهمی برای ابراز و تجربه احساسات است. بدون تجربه این ابزار در کودکی، برخی از افراد ممکن است در بیان احساسات خود دچار سردرگمی شوند یا از ابراز آن‌ها اجتناب کنند.

کسانی که در دوران کودکی محبت فیزیکی کمی دریافت کرده‌اند، اغلب در بزرگسالی نیاز شدیدی به فضای شخصی خود دارند. ممکن است این افراد از نزدیکی بیش‌ازحد دیگران احساس ناراحتی کنند. این رفتار نتیجه طبیعی دوران کودکی است، جایی که تماس فیزیکی کمی داشته‌اند و به‌طور ناخودآگاه یاد گرفته‌اند که فاصله خود را حفظ کنند