گذر عجیب .

چراغ‌ها روشنن ، ولی هیچ‌کس خونه نیست .

روز‌ها عجیب می‌گذرن. از اون عجیب‌های بد که توصیفی براش وجود نداره. آدم‌ها جواب لبخند‌هات رو نمی‌دن.

کلمات مزه‌ی تلخی زیر زبونت دارن. صدا‌های اطراف دلنشین نیست. گلدون‌ها بی‌دلیل پژمرده شدن. کتاب‌ها نامفهوم شدن.

تلاش‌ها بی‌نتیجه می‌مونن. شمع‌ها خوب نمی‌سوزن. چای همان چای نیست. قهوه‌ها فقط تلخی دارن. مامان و بابا دیگه مثل قبلنا نمیخندن.

غذا‌ها یکنواخت شدن. هیچ چیزی سر جای خودش نیست. خلاصه که اولِ ساله ولی همه چیز کهنه و صد ساله‌ست .