شعر پایانی شاهنامه

بزرگان و بادانش آزادگان / نبشتند یکسر همه رایگان نشسته نظاره من از دورشان / تو گفتی بُدم پیش مزدورشان

جز احسنت از ایشان نبُد بهره‌ام / بِکَفت اندر احسنت‌شان زَهره‌ام ... نگه کن که این نامه تا جاودان / درفشی شود بر سرِ بخردان ...

چنین گفت نوشین‌روان را قباد / که چون شاه را سر بپیچد ز داد کند چرخ، منشورِ او را سیاه / ستاره نخواند ورا نیز شاه

ستم، نامۀ عزلِ شاهان بوَد / چو دردِ دلِ بی‌گناهان بوَد ... نباشد کسی در جهان پایدار / همان نامِ نیکو بوَد یادگار ...

سرآمد کنون قصّۀ یزدگرد / به ماهِ سفندارمد، روزِ ارد ز هجرت شده پنج هشتاد بار / به نامِ جهان‌داورِ کردگار

چو این نامورنامه آمد به بُن / ز من رویِ کشور شود پرسخُن از آن پس نمیرم که من زنده‌ام / که تخمِ سخن من پراکنده‌ام

هر آن کس که دارد هُش و رای و دین / پس از مرگ بر من کند آفرین