دل است و از آهن نیست

قصه هایم دگر بی زبان شده اند . همچو خود من که دگر زبانی ندارد . سخن هایش را در نوشتن بر روی کاغذ می آورد . افسوس که قلم هم دیگر دست یاری نمیدهد که سخنانش را در جریان باد ، به دست همگان برساند .

همه چیزم مثل یک پروانهٔ عاشق بیچاره از دست رفت.عاشق شمعی شدم و خود در آتشش سوختم و او هم در آتش خود رفت . کس ندانست از عشق درون قلب من ؛ منتهی میشنیدند اشعارم در وصفش و دانستند که من هم آواره و حیرانهٔ این سرایم .

سخنانم را قلمم بیان کرد . با ناز و عشوه بر روی کاغذ میرقصید و می‌نوشت درد های من . انگار او هم ز درد هایم خشنود بود و به خداوند میگفت :«همین گونه آزارش بده تا من هم اندکی بنویسم .»درد های من مایهٔ سود دگران بود و کس اندیشه نکرد این هم انسان است . کس اندیشه نکرد دل من ، دل است و آهن نیست .

آری که من درد را از هر طرف خواندم درد بود . فرقی ندارد دیگران چگونه باشند با من ؛ بدم را خواهند یا خوبم ، باز هم درد ها را کنار من اند و تنها کسانی که مرا تنها نمیگذارند هستند . اما چه سود کاین دغل دوستان که میبینی ، مگسانند گرد شیرینی...