به وقت شعر ! ²

دارم سر خاک پایت ای دوست آیم به در سرایت ای دوست آنها که به حسن سرفرازند نازند به خاکپایت ای دوست چون رای تو هست کشتن من راضی شده‌ام برایت ای دوست خون نیز ترا مباح کردم دیگر چکنم به جایت ای دوست دانی نتوان کشید ازین بیش بار ستم جفایت ای دوست ( مولانا )

محبت آتشی در جانم افروخت که تا دامان محشر بایدم سوخت عجب پیراهنی بهرم بریدی که خیاط اجل می‌بایدش دوخت ( بابا طاهر )

اگر نام مرا با الماس بنویسند یا ننویسند چه تفاوت؟ تو مرا بشناس...‏ تو مرا بخوان...‏ تو مرا دریاب‎!‎ ( نادر ابراهیمی )

دل تنگ مدار، ای ملک، از کار خدایی آرام و طرب را مده از طبع جدایی صد بار فتادست چنین هر ملکی را آخر برسیدند به هر کام روایی آن کس که تو را دید و تو را بیند در جنگ داند که: تو با شیر به شمشیر درآییاین کار سمایی بد، نه قوت انسان کس را نبود قوت به کار سمایی آنان که گرفتار شدند از سپه تو از بند به شمشیر تو یابند رهایی ( رودکی )

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم / امید ز هر کس که بریدیم، بریدیم دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند / از گوشه بامی که پریدیم، پریدیم رم دادن صید خود از آغاز غلط بود / حالا که رماندی و رمیدیم، رمیدیم کوی تو که باغ ارم روضه خلد است / انگار که دیدیم ندیدیم، ندیدیم صد باغ بهار است و صلای گل و گلشن / گر میوه یک باغ نچیدیم، نچیدیم سر تا به قدم تیغ دعاییم و تو غافل / هان واقف دم باش رسیدیم، رسیدیم وحشی سبب دوری و این قسم سخن‌ها / آن نیست که ما هم نشنیدیم، شنیدیم ( وحشی بافقی )