به وقت شعر !

دنگ دنگ ساعت گیج زمان در شب عمر می زند پی در پی زنگ زهر این فکر که این دم گذر است می شود نقش به دیوار رگ هستی من لحظه ها می گذرد آنچه بگذشت، نمی آید باز قصه ای هست که هرگز دیگر نتواند شد آغاز ( سهراب سپهری)

میانِ کتاب‌ها گشتم میانِ روزنامه‌های پوسیده‌ی پُرغبار، در خاطراتِ خویش در حافظه‌یی که دیگر مدد نمی‌کند خود را جُستم و فردا را ( احمد شاملو )

حرف های ما هنوز ناتمام تا نگاه می کنی وقت رفتن است و باز هم همان حکایت همیشگی پیش از آن که با خبر شوی لحظه ی عزیمت تو ناگزیر می شود آی ای دریغ و حسرت همیشگی ناگهان چه قدر زود دیر می شود ( قیصر امین پور )

دوش وقت سحر از غصّه نجاتم دادند / واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند بیخود از شعشعهٔ پرتو ذاتم کردند / باده از جام تجلیّ صفاتم دادند چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی / آن شب قدر که این تازه براتم دادند بعد ازین روی من و آینهٔ وصف جمال / که در آنجا خبر از جلوهٔ ذاتم دادند من اگر کام روا گشتم و خوشدل چه عجب / مستحق بودم و اینها بزکاتم دادند هاتف آنروز بمن مژدهٔ این دولت داد/ که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند این همه شهد و شکر کز سخنم میریزد / اجر صبریست کزان شاخ نباتم دادند ( حافظ شیرازی )

بهار نوجوانی رفت، کی دیوانه خواهی شد؟ چراغ زندگی گل کرد، کی پروانه خواهی شد؟ مشو غافل درین گلشن چو شبنم از نظر بازی که تا برهم گذاری چشم را، افسانه خواهی شد ( صائب تبریزی )

گفتم کــــه سرانجـــام بـــه دریـــا بزنم دل هشدار دل! این بار ، که دریای من اینست من رود نیاسودنــم و بودن و تا وصــل آسودگی ام نیست که معنای من اینست ( حسین منزوی )

پرواز آفتاب و نسیم و پرنده را می دانم و صفای دلاویز دشت را اما ، من این میان پرواز لحظه ها را افسوس می خورم پرواز این پرنده بی بازگشت ( فریدون مشیری )