چه شد؟ کودکی من؟

از ده سالگی به به بعد، ادم دیگری شدم. شب و روز دنبال همان کودکی بودم که همیشه با شادی بازی می کرد. اما چه میشد کرد؟ او دیگر رفته بود.

هر چقدر که دنبالش می دوم؛ به او نمیرسم. از ده سالگی، ان کودک را با حرف هایشان از من دزدیدند و کاری کردند؛ که در اوج ناراحتی، خشم، ترس و همه ی احساسات، لبخند بزنم. اما همین شد که من صد ها زخم خوردم.

کسی ان زخم ها را ندید، درک هم نکرد. به من تلقین شد که اگر لبخند نزنم، جامعه و مردم مرا قبول ندارند. هر دفعه که خواستم گریه کنم، جای گریه لبخند زدم.

آه، که این لبخند، از گریه غم انگیز تر است. چه شد؟ کودکی من؟ کجایی؟