تنها ترین گیاه روی زمین؛

E.woodii یکی از اعضای خانواده سیکاد‌ها است، گیاهانی سنگین با تنه‌های ضخیم و برگ‌های سفت بزرگ که یک تاج با شکوه را تشکیل می‌دهند. این بازماندگان انعطاف‌پذیر، از دایناسور‌ها و انقراض‌های جمعی پیشی گرفته‌اند. زمانی آن‌ها گسترده و فراوان بودند، اما امروزه یکی از در معرض خطرترین گونه‌های روی کره زمین هستند.

به گزارش راز بقا، این بازماندگان انعطاف‌پذیر، از دایناسور‌ها و انقراض‌های جمعی پیشی گرفته‌اند. زمانی آن‌ها گسترده و فراوان بودند، اما امروزه یکی از در معرض خطرترین گونه‌های روی کره زمین هستند.

تنها E.woodii وحشی شناخته شده در سال ۱۸۹۵ توسط گیاه شناس «جان مِدلی وود» کشف شد. وی این گیاه را در در یک سفر گیاه شناسی در جنگل «انگویه» در آفریقای جنوبی کشف کرد. او همان اطراف را برای گیاهان دیگری از این نوع جستجو کرد، اما هیچ چیز پیدا نکرد. طی دو دهه بعد، گیاه شناسان ساقه‌ها و شاخه‌ها را بریدند و در باغ‌ها کشت کردند.

سیکاد‌ها قدیمی‌ترین گروه‌های گیاهی زنده امروزی هستند و به دلیل تاریخچه تکاملی آن‌ها که به دوره کربونیفر، تقریباً ۳۰۰ میلیون سال پیش می‌رسد، اغلب به عنوان «فسیل‌های زنده» یا «گیاهان دایناسور» معروفند. در دوران مزوزوئیک (۲۵۰-۶۶ میلیون سال پیش)، که به عنوان عصر سیکاد‌ها نیز شناخته می‌شود، این گیاهان در همه جا حضور داشتند و در آب و هوای گرم و مرطوب که مشخصه آن دوره بود، رشد می‌کردند.

اگرچه سیکاد‌ها شبیه سرخس یا نخل هستند، اما به هیچ یک از آن‌ها مرتبط نیستند. سیکاد‌ها ژیمنوسپروم‌ها هستند، گروهی که شامل درختان مخروطی و جینکو هستند. بر خلاف گیاهان گلدار (آنژیوسپرم ها)، سیکاد‌ها با استفاده از مخروط‌ها تکثیر می‌شوند. تشخیص نر و ماده تا زمانی که بالغ نشده و مخروط‌های باشکوه خود را تولید نکنند غیرممکن است.

E. woodii یادآور شکننده بودن حیات روی زمین است. اما تلاش برای کشف یک ماده E. woodii نشان می‌دهد که اگر به اندازه کافی سریع عمل کرد، حتی برای گونه‌های در خطر انقراض نیز امید به زندگی دوباره وجود دارد.