می‌ترسم.

حرف‌هایی که هیچ‌وقت گفته نشد.

می‌ترسم. اگر امید خانواده‌ام را نابود کنم چه؟ اگر بفهمند پسر فوق‌العاده‌ای که به او چنگ زده‌اند؛ چیزی نیست جز یک پسرک تنها و وحشت زده چه می‌شود؟ من یک قهرمان نیستم. هیج وقت نبوده‌ام. نه آن طور که والدینم فکر می‌‌کنند. من فقط یک زندگی آرام می‌خواهم.

می‌ترسم. اگر روزگاری، به خاطر لیانتکروپی آزاردهنده‌ام، به کسی آسیب برسانم چه؟ من یک هیولا هستم که دلش نمی‌خواهد هیولا باشد. اگر باعث شوم مویی از سر کسی کم شود؛ هرگز خودم را نخواهم بخشید.

می‌ترسم. یعنی برادر کوچک شکننده‌ام، بدون من در انتظار چه عاقبتی می‌نشیند؟ آیا اصلا زنده خواهد ماند؟ یا این که نابود خواهد شد؟ کاش می‌توانستم در آغوشش بگیرم، اما او را مانند در گرانبهایی که از چنگ سارقان دور نگه داشته می‌شود؛ از من دور نگاه داشته‌اند.

می‌ترسم. یعنی مردم واقعا در موردم چه فکری می‌کنند؟ آیا به نظرشان، من چیزی فراتر از یک موجود آزاردهنده‌ام؟ آیا انزجارشان را پنهان می‌کنند؟

می‌ترسم. از همه چیز، از همه کس. از مردم، از زوال بشر، از مشاجره‌‌های مداوم والدینم و مهم‌تر از همه.. این که "او" رهایم کند. او، کسی که یگانه دوست و یگانه محبوبم است.