کلارا راکمور

ابن یه داستان تک قسمتی و واقعیه :)

*اواسط بهار است . هوا ابری است و باد خنکی میزند . ویالون رو توی دستم جابجا میکنم . آرشه اش را روی سیم ها میکشم و موسیقی آغاز می‌شود ، تا جایی که به یاد دارم زندگی من فقط موسیقی بوده . از بچگی ویالون مادرم را به دست میگرفتم . اولین بار ۴ سالم بود که روی میز ایستادم و شروع به نواختن کردم. داشتم برای آکادمی موسیقی سنت پترزبورگ آزمون میدادم.

از همان بچگی دوست داشتم ویولن نواز مشهوری بشوم . اما بعد از انقلاب روسیه ، پدر ومادرم تصمیم به فرار از کشور گرفتند. از آن زمان من و خواهرم در خیابان های شهر کنسرت کوچکی برگزار میکردیم ، تا بخشی از هزینه راه را تامین کنیم . به امریکا رسیدیم . یادم است که درد شدیدی در بازو و انگشتتانم حس میکردم . پدرم میگفت که دیگر نمیتوانی ویولن بنوازی. خیلی دل شکسته شدم .....

. اما قضیه همینجا تمام نشد ! پس از مدتی من با دستگاهی معجزه آسا آشنا شدم : سازی برای نواختن که نیاز به لمس نداشت! نوازنده در مقابل یک صفحه الکتریکی می‌ایستد و دست هایش را بین دو آنتن تکان میداد که به گیرنده ای وصل بودند ، و آن گیرنده حرکات او را به صورت موسیقی پخش میکرد، اسم این ساز ترمین بود . این‌ عالی بود ! این ساز خیلی پیچیده است و اکثرا مردم نمی‌توانند آن را بنوازند . اما من پس از مدت کوتاهی یادگرفتم . استعداد خدادادی در این قضیه داشتم . چند سال بعد من به یکی از پیشگامان موسیقی الکترونیک و مشهور ترین نوازنده ترمین در جهان شدم . هیچکس باور نمیکرد کا کلارا کوچولو روزی بتواند چنین سازی بنوازد . لئو ترمین . مخترع این ساز از من بارها تقاضای ازدواج کرد . من هم موهای مشکی ام را تکان میدادم و هرگز نپذیرفتم . داستانی واقعی از کلارا راکمور 🎻*

این داستان یک ویالون نواز مشهوری بود که تصمیم گرفتم داستانش رک بنویسم.