مقصد نهایی دنیا

چند وقت پیش ویدیویی نگاه کردم که در اون میگفت: ...! مولوی در مثنوی تعریف میکنه که یه آقایی سی سال کار کرد و یک زمین خیلی بزرگ خرید . و بعد سی سال دیگه تجارت کرد و یک کاخ مجللی روی اون زمین ساخت . روزی که میخواست نقل مکان کنه به آن کاخ شهر بانی آمد و گفت آقا شما نمیتونی وارد این کاخ بشی.

پرسید چرا ؟ شهربانی گفت آقا زمین شما این زمین بغلی بوده. شما اشتباهی روی زمین مردم کاخ خودت رو ساختی و زمین خودت بلا استفاده افتاده گوشه ای .

و اما این حکایت، حکایت همه ی ما توی زندگی هامون هست .!!! ما توی زندگی دو تا زمین داریم . زمین جسم و زمین روح . ما زمین روح رو بلااستفاده انداختیم کنار و گوشه ای و به صورت مداوم مشغول آبادی زمین جسم هستیم . جراحی پلاستیک و زیبایی و بدن سازی و غیره ...  . در صورتی که زمین جسم مال و اموال ما نیست ! در نهایت اینکه باید بهش رسید و مراقبش بود و ازش نگه داری کرد تا حتی زمین روح سالم باشه اما مال ما نیست و در آخر باید تحویلش بدیم و بریم و بی خوردی داریم روش کاخ می‌سازیم.

هر کاری که توی این دنیا انجام میدیم. از خوردن و خوابیدن و کار کردن اگر موجب پرورش ما و روح ما نشود در واقع داریم زمین بقیه رو آباد میکنی تا خودمون! موقع وصیت نامه نوشتن میفهمی کسی که کم ترین سهم رو از دارایی تو داره خود تویی! تویی که سال ها برای بدست آوردن دارایی هات  تلاش کردی و زحمت کشیدی و حرص خوردی!

اون موقع است که با تمام وجود میفهمی در واقع تمام مدت زندگیت داشتی زمین بقیه رو آباد میکردی ! موقع مرگ می‌فهمیم که همه ی هستی ، وسیله ی رشد ما بوده و ما چه حقیرانه دل به خواسته هایی بستیم که در شان روح ما نبود . ما اومدیم توی دنیا با زندگی کردن قیمت پیدا کنیم نه این که به هر قیمتی زندگی کنیم.

ما اومدیم که توی دنیا چیزی بشیم نه این که از دنیا چیزی ببریم. دنیا مقصد نهایی ما نیست بلکه ما مقصد نهایی دنیا هستیم . خداوند ما رو به دنیا فرستاد تا خودمون رو آباد کنیم نه دنیا رو !

آبادی دنیا اثر ثانویه و جانبی آبادی ما هست . اگر ما قشنگ تر بشیم "روح و وجود انسانی ما انسان ها زیبا تر بشه " قطعا دنیا جایی زیبا تر و قشنگ تر خواهد بود. اما اگر ما شروع کنیم به قشنگ کردن دنیا الزاما خودمون قشنگ نمیشیم ! قشنگی ما دنیا رو قشنگ میکنه نه قشنگی دنیا ما رو ! چراغ های رنگی آپارتمان ها ما رو زیبا نمیکنه ! اما شخصیت و فرهنگ ساکنین آپارتمان.. صد در صد آپارتمان رو زیبا تر میکنه !

کما اینکه می‌بیند دنیا چقدر زیبا تر از صد سال پیش هست اما زندگی در دنیا نه ! شخصی رو در نظر بگیرد که علم بسیار زیادی رو کسب کرده و بعد به واسطه ی این علم ثروت بسیار زیادی بدست آورده این آقا تنها پسرش رو می‌فرسته مدرسه و بعد از چند سال صداش میزنه میگه پسرم بیا اینجا ببینم این چند سال چی یاد گرفتی و گیرت اومده ؟چی بهت اضافه شده؟

پسرک میگه چیز های خیلی خوبی گیرم اومده. بیست و پنج تا تراش و هفده تا پاکن و سی و دو تا مداد جمع کردم پدر یک نگاه مأیوسانه ای به پسر میکنه و میگه این ها رو که من میتونستم بهترش رو برای تو فراهم کنم میگه من تو رو فرستادم مدرسه تا یه چیزی بشی تا یه کسی بشی برای خودت نه اینکه از مدرسه چیزی بیاری ! من تو رو فرستادم مدرسه تا وارث تاج و تخت من بشی که تمام این شرکت و کارخونه رو بندازم زیر دستت من تو رو فرستادم مدرسه که بری دنبال علم  چون بزرگ ترین آرزوی من این بود که تو شبیه من بشی ! تو رفتی و یک مشت چیز بی ارزش جمع کردی و برای من آوردی؟

این قصه ی همه ی ما توی مدرسه ی دنیاست! همه ی ما تمام همتِ مون  این هست که توی هشتاد سال زندگی مون (به فرض مثال هشتاد سال )در نهایت ده تا ملک و چهار تا ماشین لوکس بگیریم  و وقتی برمیگردیم پیش خدا ، خدا میگه که این ها رو که من بهترش رو واسه ی تو داشتم. تو رفتی ده تا ملک و چهار تا ماشین برای من آوردی؟

من همه ی کره ی زمین که هیچی همه ی کهکشان که هیچی تمام هستی رو صدقه سر تو خلق کرده بودم. چرا انقدر خودت رو ارزون فروختی بزرگترن آروزی من آبادی تو بود ! آبادی روح و وجود انسانی تو ! نه آبادی دنیا !

یه طوری زندگی کنیم که وقتی زنگ آخر شد و از مدرسه ی دنیا رفتیم پیش پدرمون" بنا بر روایت داستان قبلی که در این جا پدر کنایه ای از خدا هست " از دستمون راضی باشه . یه نگاه با افتخاری بهمون بکنه و بگه که ماشالله چقدر روحت قد کشیده .. چقدر روحت بزرگ شده چه کاخ مجللی روی زمین وجود خودت ساختی نه این که به پاکن و تراش های توی دستمون نگاه کنه و از سر تاسف سر تکون بده !

یادت باشه ! تو مالک چیزی هستی که مرگ نتونه از تو بگیره !مابقی هر چی که هست فقد توهم مالیکته!

دنیا همه هیچ واهل دنیا همه هیچ ای هیچ برای هیچ به هیچ مپیچ حضرت مولانا