☆ قلب شکننده‌ی آفتاب گردان او☆ پارت دوم☆

باد واقعاً اواخر تابستون لذت بخشه. با اینکه یه تیشرت ساده سفید و یک شلوارک کرمی تا زانوم پوشیدم ، انگار گرما علاقه‌ی خاصی به اذیت کردنم داره. با بیخیالی به ساک هام نگاه میکنم. دستم و روشون میزارم و به عقب جلو حرکتشون میدم تا بیشتر برام اعتراض کنن. آروم میگم : دیگه شماهم پیر شدید. پوزخندی میزنم و به انتهای جاده خیره میشم. انگار این ایستگاه ، ایستگاه منه. نه کسی میاد دنبالم ، نه کسی از کنار جاده برای کنجکاوی رد میشه ، نه بچه ای که اون رو درحال شکنجه کردن مورچه ها وسط جاده ببینم ، هیچی! من خیلی وقته این و فهمیدم ، اما انگار باز منتظر یه نفرم......نمی دونم......یه حسی تو دلم میگه بالاخره یه نفر من و پیدا میکنه و بهم میگه حالت چطوره؟ هوفی میکشم که یهو حس میکنم زمین میلرزه. بلند میشم کوله پشتی و کولم میکنم و دوتا ساکم در دست میگیرم و آماده میشم تا جنگل عزیزم و ترک کنم. اتوبوس آبی رنگ که در نور برق میزنه و در بعضی جاهاش رنگ هاش رفته بود و گودال های کوچیکی روش درست شده بودن ، با یه تبلیغ مسخره‌ی خمیر دندان کنارم وایساد.

اولین قدم و گذاشتم و از پله ها بالا رفتم. راننده‌ی اتوبوس انگار که از گرما تلف شده بود اصلا نفهمید که من کی سوار شدم. حقم داشت چون پیر بود. سلام کوچیکی کردم و پاورچین پاورچین از وسط صندلی ها گذشتم تا اینکه به صندلی های آخر اتوبوس رسیدم. به اطرافم اصلا دقت نکردم ، همین که می خواستم بشینم اتوبوس شروع به حرکت کرد و منِ احمق یه لحظه تعادلم از دست دادم که یهو با یه دست سریع از دسته‌ی یک صندلی گرفتم و خرابکاریم و با همون یه حرکت جمع کردم. نفس عمیقی کشیدم. هوف.... نشستم سرجام اماّ تا من بخوام خودم و پیدا کنم از جنگل دور شده بودم. آروم زیر لب زمزمه کردم : جنگل عزیزم ، بهترین دوستی که در این قفسِ پشیمانی هایم گرفتار بود ، بهتریم همدردِ من و بهترین فرشته ام ، خاطراتت را فراموش نخواهم کرد. مانند آب زلالی هستی که همه‌مان آن را میپرستیم و به لطف او زنده ایم ، همینقدر ازت متشکرم. بورام. خدانگهدار.

هوفی دیگه ، شاید نشون ندم ولی اونقدراهم بی احساس نیستم. یادش خوش ، چشم هام و باریک میکنم وبه سقف ابوتوبوس چشم میدوزم‌. وقتایی که حوصلم سر میرفت به درون اون جنگل میرفتم و بعد از ماجراجویی های مختلف داستان هانسل و گرتل و بازی می‌کردم و جون میگرفتم. اونجا من و نجات داد‌. بعد از ۳۰ دقیقه بالاخره به مرکز سئول رسیدم. پیاده شدم اماّ تابه حال فکر نکرده بودم که ممکنه چقدر تنگ و پر از آدم باشه‌ من تابه حال به سئول نیومدم. از بین جمعیت گذشتم ، افراد مختلف و حرف های جور واجور. بعضی ها بهم تنه میزدن ، مهم نبود‌. فقط نگران این بودم که سالم از اون هجومی که جمعیت به سمت من آورده بود در بیام. بالاخره تموم شد ، از اون طوفان بیرون اومدم و رفتم گوشه‌ی یه ساختمون پناه بردم. گوشیم و از کوله پشتیم برداشتم ، نورش و تا ته زیاد کردم. سریع با میرای تماس گرفتم. _ الو _ الو الو ، کجایی؟؟ _ مرکز سئول اسم خیابونش و دیگه نمی دونم..... لحنش از جدی بودن به بی اعصابی تغییر کرد : _ احمق مگه بهت نگفتم کنار ایستگاه اتوبوس منتظر باشی؟؟ _ یادم رفت...چی پوشیدی تا پیدات کنم؟ _ یه تیشرت زرد رنگ با یه شلوار آبی پارچه ای _ الان پیدات میکنم. گوشی و قطع کردم و گذاشتم تو یه جای سخت در کوله پشتیم که باز کردنش زمان بَر بود ، میترسیدم گوشیم و بدزدن. بعد از اینکه مطمئن شدم وسایلام سرجاشونن دلم و زدم به دریا و رفتم در اعماق طوفان. تقریبا همه داشتن خفه میشدن اما معلوم بود اولویت هاشون مهم تره سریع ایستگاه اتوبوس و پیدا کردم و رفتم سمتش. دستم و گذاشتم بالای سرم تا یه سایبان کوچیک درست کنم و از کنار ایستگاه اتوبوس اطراف و دید میزدم.

هوفی دیگه ، شاید نشون ندم ولی اونقدراهم بی احساس نیستم. یادش خوش ، چشم هام و باریک میکنم وبه سقف ابوتوبوس چشم میدوزم‌. وقتایی که حوصلم سر میرفت به درون اون جنگل میرفتم و بعد از ماجراجویی های مختلف داستان هانسل و گرتل و بازی می‌کردم و جون میگرفتم. اونجا من و نجات داد‌. بعد از ۳۰ دقیقه بالاخره به مرکز سئول رسیدم. پیاده شدم اماّ تابه حال فکر نکرده بودم که ممکنه چقدر تنگ و پر از آدم باشه‌ من تابه حال به سئول نیومدم. از بین جمعیت گذشتم ، افراد مختلف و حرف های جور واجور. بعضی ها بهم تنه میزدن ، مهم نبود‌. فقط نگران این بودم که سالم از اون هجومی که جمعیت به سمت من آورده بود در بیام. بالاخره تموم شد ، از اون طوفان بیرون اومدم و رفتم گوشه‌ی یه ساختمون پناه بردم. گوشیم و از کوله پشتیم برداشتم ، نورش و تا ته زیاد کردم. سریع با میرای تماس گرفتم. _ الو _ الو الو ، کجایی؟؟ _ مرکز سئول اسم خیابونش و دیگه نمی دونم..... لحنش از جدی بودن به بی اعصابی تغییر کرد : _ احمق مگه بهت نگفتم کنار ایستگاه اتوبوس منتظر باشی؟؟ _ یادم رفت...چی پوشیدی تا پیدات کنم؟ _ یه تیشرت زرد رنگ با یه شلوار آبی پارچه ای _ الان پیدات میکنم. گوشی و قطع کردم و گذاشتم تو یه جای سخت در کوله پشتیم که باز کردنش زمان بَر بود ، میترسیدم گوشیم و بدزدن. بعد از اینکه مطمئن شدم وسایلام سرجاشونن دلم و زدم به دریا و رفتم در اعماق طوفان. تقریبا همه داشتن خفه میشدن اما معلوم بود اولویت هاشون مهم تره سریع ایستگاه اتوبوس و پیدا کردم و رفتم سمتش. دستم و گذاشتم بالای سرم تا یه سایبان کوچیک درست کنم و از کنار ایستگاه اتوبوس اطراف و دید میزدم.