خدا را این‌گونه شناختم

شاید شناخت خدا برای بیشتر افراد ممکن نباشد شاید هم بعضی افراد در آخرین لحظات زندگی خودشون متوجه وجود خدا شوند.انسان ها خدا را از دید خودشان می‌بینند و هر کس خدا را به یک شکل می‌بیند، بعضی افراد خدا را پيرمردي با ریش های بلند که خیلی مهربان است تصور می‌کنند و بعضی افراد هم خدا را فردی ترسناک و پر ابهت می‌بینند که هیچ بخششی ندارد‌. شما جزو کدام دسته اید؟ خدا را مهربان می‌بینید یا ترسناک‌؟

آخرین روز های زندگی من بود. نفسهایم مثل باد خنکی در تابستان کم و بی‌جان بود بدنم مانند صبح های پاییزی سرد بود چشمانم به زور باز می‌شد و انگار دیگر توان زندگی را نداشتم تمام افکار شب و روزم شده بود فکر کردن به لینکه بعد مرگم به کلی نابود میشوم یا مثل کسانی که مرگ را تجربه کردن ابدی میشوم.‌.‌ چندین روز که گذشت انرژی بدنم بیشتر به نابودی نزدیک میشد و بیشتر و بیشتر احساس مرگ تجربه میکردم تا اینکه به روز مرگم رسیدم.

روی تخت های بیمارستان در حالی که چراغ ها پلکهایم را میخراشیدن از هوش رفتم، احساس سبکی میکردم، دیگر درد نداشتم و انگار به یک آرامش تمام نشدنی دست پیدا کرده بودم. این لذت چه بود؟چه لذتی به این زیبایی می‌تواند وجود داشته باشد؟این حس خوب از چیست؟ شاید من از این بدن بی جان و مریض راحت شده بودم‌؛ شاید دنیا یک جا برای زجر دادم مردم است، شاید ما برای این به دنیا می‌آییم که زجر بکشیم‌.

ولی در آخر این زجر کشیدن ها یک جایزه خوب است که همه‌ی این سختی ها را از بین میبر‌‌د... من آغوش خدا را می‌گویم فکر میکنم الان متوجه شدم که خدا چه شکلی است، یک پیرمرد با ریش های بلند:)