شاهزاده فراری ۵

با بی حوصلگی پاشدم و لباسام رو عوض کردم و یه لباس سبز رنگ رسمی با شلوار سیاه و چکمه ی تا مچ پای سیاه پوشیدم و رفتم سمت سالن غذاخوری فرعی ، اونجا جاناتان و اما منتظرم بودن ، جاناتان لباس های رسمی سیاه پوشیده بود و اما هم یه لباس پر چین صورتی کمرنگ پوشیده بود و طبق معمول موهاش رو بالای سرش بسته بود ، وقتی به سر میز رسیدم احترام گذاشتم و گفتم 😔 : بابت رفتار دیشبم ازتون معذرت میخوام . اما از سر جاش بلند شد و گفت 😌 : آقای عصبانی منم معذرت میخوام که اونجوری باهات صحبت کردم . بعد هم هر دوتامون به طرف جاناتان برگشتیم ، جاناتان سوالی نگاهمون کرد و گفت😞 : چیه ؟ نکنه میخواید من هم عذر خواهی کنم ؟! اما خندید و گفت : ما دو تا عذر خواهی کنیم بعد جنابعالی نه ؟! جاناتان بالاخره کوتاه اومد و گفت😒 : من هم متاسفم که گذاشتم لورد هانتنس و همدستش فرار کنن ، حالا خوب شد ؟ اما لبخندی از سوی رضایت زد و گفت : بله ، الان خوب شد . من که دیگه داشتم از گرسنگی همه جا رو تیره و تار میدیدم گفتم : بهتر نیست بشینیم ناهارمون رو بخوریم ؟ ناهار سرو شد و ما هم مشغول غذا خوردن شدیم ، پدر و مادرم هم چون یه نفر از کشور همسایه یعنی آندرومرا اومده بود برای مذاکره مجبور شدن به سفیر ارسالی رسیدگی کنن . وقتی که ناهارم رو خوردم و تموم شد احساس کردم جهان رو در طیف متفاوتی از رنگ ها میبینم . بعد به طرف جاناتان برگشتم و گفتم : این قضیه ی فرمانده شدنم چیه ؟ جاناتان با تعجب نگاهم کرد و گفت 😲: از کی شنیدی ؟! لبخند شیطنت آمیزی زدم و گفتم 😎 : اول جنابعالی بگو فرمانده کجا و چی و کی شدم بعد من میگم که کی گفته . اما وسط حرفمون پرید و گفت : جاناتان یعنی نمیدونی کی گفته ؟! مامان گفته دیگه . چشم غره به اما رفتم و گفتم 😒 : اما نمیشه در معامله ی دو برادر دخالت نکنی ؟ اما خندید و گفت 😊 : معامله ی غیر منصفانه ای بود الک ، بخوای بچه زرنگ بازی در بیاری من میدونم و تو . همین موقع بود که جاناتان گفت : جنابعالی قراره به عنوان فرمانده برای یه هفته یا بیشتر یا کمتر بری بازرسی و بررسی منطقه سارسن وود ، امروز عصر هم راه میفتی . من و اما که تعجب کرده بودیم ، با هم همزمان گفتیم : امروز ؟؟؟ جاناتان لبخند زد و گفت 😌 : بله دقیقا همین امروز . من گفتم : قبلش میتونم از قصر خارج بشم ؟ اما با یکم عصبانیت گفت 😡 : تا قبل از اینکه بری باید بریم سفیر ارسالی رو ببینیم بعدش هم که باید وسایلت رو جمع کنی ، اصلا نمیتونی از محوطه داخلی قصر خارج بشی ، چه برسه به اینکه بخوای شاهزاده ی فراری کارتیا رو به سفیر نشون بدی . با یکم ناراحتی گفتم 😕: حالا کی قراره لورد هانتنس فراری رو دستگیر کنه ؟ جاناتان گفت : نگرانش نباش من رسیدگی میکنم بهش . با اینکه ناراحت بودم و نمیتونستم از النا و ویلیام و ربکا و بچه های یتیم خونه خداحافظی کنم به طرف جاناتان برگشتم و گفتم : جاناتان اگه کارها رو سریع تر تموم کنم میتونم زود تر برگردم ؟ جاناتان گفت : آره چرا که نه .

بعد من و اما و جاناتان از هم دیگه جدا شدیم و قرار شد هممون نیم ساعت دیگه بریم سالن اصلی و از اونجا بریم به استقبال سفیر ارسالی ، رفتم اتاقم و تو این فکر بودم که احتمالا سفیر ارسالی یه وزیری یا یه شاهزاده ای چیزیه و کنجکاو بودم ببینمش ، لباس های رسمی کرم رنگ با شلوار سفید و چکمه ی سیاه تا مچ پا پوشیدم و رفتم به طرف سالن اصلی ، تا اونجا اولیور همراهی ام کرد اما هنوز هم باهاش سر سنگین بودم چون باید تلافی دفعه های قبل رو سرش در میاوردم ☺ . اما و جاناتان همون لباس های قبلیشون رو پوشیده بودن و بهشون نزدیک شدم و گفتم : چرا همیشه همه جا من آخرین نفر میرسم ؟! اما خندید و گفت 😂 : آخه برای آماده شدن خیلی طولش میدی نصف زمان آماده شدن رو که به سقف زل زدی و داری فکر میکنی . من و جاناتان هم خندمون گرفت ، بعد از چند دقیقه ندیمه اعلام کرد که : سفیر آندرومرا وارد میشوند . وقتی که در باز شد از تعجب همین طوری سرجام خشکم زده بود که اما با آرنجش زد به پهلوم و من هم به خودم اومدم و سریع احترام گذاشتم .

سفیر ارسالی یه دختر بود با لباس نظامی آبی و کلی مدال روی لباسش و یه شمشیر هم به کمرش بسته بود ، موهای نقره ای و چشم های آبی یخی داره میتونم بگم تقریبا هم سن جاناتانه . جاناتان رفت جلو و گفت : بانوی من خیلی خوش آمدید . دختره لبخند گرمی زد و گفت : باعث افتخارمه که شما رو ملاقات میکنم شاهزاده جاناتان . همین موقع من خیلی نامحسوس به طرف اما برگشتم و گفتم : چرا نگفتید سفیر ارسالی یه دختره ؟! اما هم خیلی نامحسوس و زیر لبی گفت : خب دلبندم نپرسیدی . بعد هم با دختره سر میز نشستیم و دختره شروع کرد به معرفی خودش : من آلیس اشتربن ششم ، شاهدخت و ولیعهد بر حق و امپراطریس آینده ی آندرومرا هستم و از آشنایی با شما خوشوقتم . ( ☆ توجه : توی کشور آندرومرا به جای اینکه پسر ها به تاج و تخت برسن ، دختر ها میرسن و به همین دلیل به پادشاه هاشون به جای امپراطور بهشون امپراطریس میگن ☆ ) بعد جاناتان خودش رو معرفی کرد و بعد هم اما و در نهایت من . بعد از اینکه هممون معرفی شدیم آلیس گفت : همونجوری که مطمئنم شما اطلاع دارید من امروز به کشورتون سفر کردم که روابط کارتیا و آندرومرا رو گسترش بدیم ، حالا من یه سری پیشنهاد دارم براتون . بعد به طرف جاناتان برگشت و گفت : نظرتون در رابطه با یه راه که از درالییارد تا کریدرد ( Keriderd _ پایتخت آندرومرا ست . ) رو پوشش میده چیه ؟! جاناتان یکم فکر کرد و گفت : شاهدخت به نظرتون این راه تنها به سود کشور شما نیست ؟ چون بیشتر حاشیه ی آندرومرا رو مناطق کوهستانی پوشش میده که رد شدن از اون مکان ها برای بازرگان ها کار پر ریسکیه و این راه تنها به شما برای تبادل کالاهاتون با کشور ما و کشور های دیگه کمک میکنه و هیچ سودی برای ما نداره . آلیس لبخند عصبی ای زد و گفت 😅 : از چیزی که فکر میکردم باهوش ترید و اینکه برای شما هم سود کافی داره چون کالاهایی که از کشور های غربی میاد برای شما اول باید از کشور ما بگذرن و این راه هزینه های این دسته محصولات رو کاهش میده و از طرفی با نظارت روی این راه قاچاق کالا در کشور شما به صفر میرسه .

جاناتان گفت : به نظرم پیشنهاد خوبیه اما باید صبر کنید تا با پادشاه هم درمیون بزارم و نظر ایشون هر چی بود انجام میدیم . شاهدخت آلیس لبخند زد و گفت : شاهزاده به نظرم برای امروز کافیه ، منتظر خبر های خوبتون هستم . جاناتان گفت : بله کاملا باهاتون موافقم ، اجازه میدید تا اتاقتون همراهیتون کنم ؟ شاهدخت آلیس گفت : باعث افتخارمه سرورم . بعد هم رفتن و من و اما توی سالن تنها شدیم ، به طرف اما برگشتم و گفتم : الان دقیقا دلیل حضور من و تو اینجا چی بود ، انگار دوتا مترسک آوردن گذاشتن ، دختره اصلا بهمون توجه هم نکرد . اما شونه هاش رو بالا انداخت و گفت : حالا ولش کن ، قشنگ معلوم بود چقدر مغروره ، در ضمن الک الان باید وسایل سفرت رو جمع کنی . با بی حوصلگی گفتم 😧 : آره متاسفانه . بعد هم از اما خداحافظی کردم و رفتم وسایلم رو جمع کردم انگار قرار بود به جز اولیور دوتا سرباز دیگه هم همراهم بیان . بعد از اینکه وسایلم رو جمع کردم و توی یه ساک کوچیک گذاشتمشون به طرف اتاق جاناتان رفتم و در زدم و وارد اتاق شدم . جاناتان که سرش توی کاغذ های روی میزش بود گفت : الک داری میری ؟ خندیدم و گفتم 😁 : نه دارم میام . جاناتان خندید و گفت : زبون نریز حالا ، از اما و پدر و مادر خداحافظی کردی ؟ گفتم : نه چون خیلی زود قراره برگردم . جاناتان گفت : فکر نکنم از این کارت خوشحال بشن به هر حال مواظب خودت باش و یه گزارش کامل بنویس و بیار . گفتم : بله سرورم . بعد هم احترام گذاشتم و رفتم به دروازه ی شمالی اونجا اولیور و دوتا سرباز دیگه با فورسر منتظرم بودن رفتم جلو و ادای احترام کردن بعد هم راه افتادیم .

بعد از چند ساعت سواری به قلعه ی فرماندهی سارسن وود رسیدیم انگار نه انگار که یه شخص مهم قرار بوده بیاد علاوه بر اینها هیچ نگهبانی هم دم در نبود و انگار قلعه رو خیلی وقته ول کردن و رفتن ، از فورسر پیاده شدم و رفتم طرف در چون باز نبود از دیوار بالا رفتم و روی دیوار وایسادم همین موقع بود که اولیور از اون پایین داد زد : الک مواظب باش . میخواستم ببینم اوضاع داخل قلعه چطوره که همون موقع کلی تیر آتشین به طرفم پرتاب شد ، نزدیک بود تعادلم رو از دست بدم و از روی دیوار بیفتم که یه نفر که یه شنل سبز پر رنگ تنش بود و کلاهش رو روی سرش کشیده بود اومد و دستم رو گرفت و باعث شد که تعادلم بهم نخوره بعد هم با شمشیرش تیرها رو به چپ و راست فرستاد و در نهایت از دیوار پایین رفت و به طرف جنگل دویید و در بین درختان ناپدید شد . همه ی این اتفاق ها هم که برای چند لحظه اتفاق افتاده بود رو با تعجب دیدم بعد هم خودم از دیوار اومدم پایین و به طرف اولیور رفتم و گفتم 😠 : اینجا چه خبر ؟ چرا با تیر بهم حمله کردن ؟! اولیور یکم دور و اطراف رو بررسی کرد و گفت : مثل اینکه اینجا رو دزد ها تصاحب کردن . تعجب کردم و گفتم 😰 : اون وقت جاناتان فقط من و تو و این دو تا سرباز رو فرستاده که جلوشون رو بگیریم ؟! اولیور شونه هاش رو انداخت بالا و گفت : نمی دونم الک . عصبانی شدم و گفتم 😡 : فعلا میریم توی شهر تا بعدا به اینجا رسیدگی کنم . بعد هم راه افتادیم که بریم سمت شهر ، توی راه داشتم به این فکر میکردم که اون کسی که نجاتم داد کی بود ، انعطاف خیلی خوبی داشت کارش با شمشیر هم که فوق العاده بود ، همین موقع به طرف جایی که از اونجا از جنگل خارج شده بود برگشتم تا شاید بتونم دوباره ببینمش اما جز درخت های سر به فلک کشیده هیچی ندیدم . وقتی به شهر رسیدیم به طرف یه مسافرخونه نسبتا مناسب رفتیم و دو تا اتاق گرفتیم بعد از مستقر شدنمون به اولیور و اون دوتا سرباز دیگه گفتم بیان توی اتاقی که من هستم . اومدن و به طرف اون دوتا سرباز چرخیدم و گفتم : خودتونو معرفی کنید . یکیشون که انگار حدودا بیست ، بیست و دوساله اش بود گفت : سرورم نگهبان گارد سلطنتی هاوارد جانسون هستم . موهای قهوه ای تیره و چشم های آبی روشن داشت و بعد هم اون یکی که انگار بیست و پنج ، شیش سالش بود خودش رو معرفی کرد و گفت : سرورم من فرمانده دوم گارد سلطنتی و دستیار لورد دسمنت ، مایکل دسمنت هستم . مایکل انگار نسخه ی جوون تر لورد دسمنت بود گفتم : پس پسر لورد دسمنت هستی . گفت : بله سرورم . بعد دور میز نشستیم و من یه ورق و یه قلم برداشتم و سعی کردم هر چی از معماری و ساختار قلعه یادمه بکشم .

بعد از اینکه یه نقاشی نسبتا خوب کشیدم ، سرم رو آوردم بالا و گفتم : امشب حمله میکنیم و قلعه رو بر میگردونیم . اولیور با تعجب نگاهم کرد و گفت 😨 : الک ، امشب ؟! خیلی عجله نداری ؟ گفتم : نه خیر عجله ندارم در ضمن حالا که میدونن اینجاییم دیر یا زود خط دفاعیشون رو تقویت میکنن ، اگه ما اول حمله کنیم فرصت میکنیم که توی یه لحظه همه چی رو به نفع خودمون برگردونیم و قلعه رو پس بگیریم به علاوه اگه نبردمون تبدیل به نبرد فرسایشی بشه باختیم همه چی رو . بعد بقیه ی نقشه رو توضیح دادم و قرار شد چند ساعت دیگه به محض اینکه خورشید غروب کرد حمله کنیم .

مرسی که خوندید 🌼💛

این پارت هم تموم شد امیدوارم که لذت برده باشید 💙🌸

نظر بدید بگید خوبه داستان بده چیکارش کنم بهتر بشه و .... 🙏

راستی چالش داریم توی نتیجه حتما ببینید و به نظرتون عکس این پارت کیه ( فکر کنم خیلی ضایع باشه که کیه 😊 )