فریدا کالو

۱۹۳۷ نقاشی روی فلز فریدا میگفت: »برخالف تصور بقیه و با وجود اشکهایی که دارم می ریزم، این تابلو خاطره ی روزهای خوش زندگی مه. وقتی تازه از دیهگو جدا شده بودم. هیچ وقت به اندازهی اون روزها خالق و پر از ایده نبودم

۱۹۳۹رنگ روغن روی بوم (قسمت از کتاب) هر بار میگفتم »این تابلو یه روزی شاهاکر تو میشه فریدا!«، با تعجب و ناباوری ناگهم می کرد. شاید فکر می ُ کرد خل شدهام. بعدها که خودش این قلب دوتکه را به تابلو اضافه کرد، شاید کمی متوجه منظورم

1940 نقاشی رنگ روغن روی بوم (قسمت از کتاب) ک بار که دربارهی این نقاشی از او پرسیدم، گفت: »مرغ مگسخوار مردهای که به گردنبندم آویزونه، خوشبختی ازدست رفته ی منه.« پرسیدم: »میمون اون پشت چه میکنه؟« جواب داد: »میمون همون کسیئه که دوستش دارم. برای همین گردن بند خارم رو مثل افساری دست گرفته و می کشه. هرچی بیشتر می کشه، زخمی ترم میکنه.« خندیدم و گفتم: »اگه میمون دیهگو باشه، شما خود گربه سیاهه ای

این اطلاعات ندارم بله س‌ا‌ن‌س‌و‌ر استادانه زشت بود

(قسمت از کتاب مادر فریدا گفته بود آن ها مثل فیل و فنجان هستند. از اندازه ی کفش هایشان اکمالً معلوم است.

کنه عجیب به نظر برسه اما در مکزیک مرگ و زندگی به همدیگه گره خوردهن. شاید برای همین فریدا می ترسید بعد از مرگ مجبور باشه دوباره به این دنیا برگرده

آن پسربچه که دست اسلکت را گرفته، خود دیه گوست فریدا هم پشت سرش ایستاده. فریدا همیشه میگفت: »دیه گو بچه ی من است.«

هنوز هم فکر می کنم این یک آدمدرختی است. اما فریدا همیشه به این حرفم می خندید و می گفت: »این پرترهی لوتر بربانک، گیاه شناس آمریاکییه.« چه کسی بیشتر از یک گیاه شناس به آدمدرختیها ربط دارد؟

فریدا همیشه دربارهی دیه گو می گفت: ِ ِ»دیهگو، مرد چاق نقاشم که همیشه روی پیشانی ام مثل آفتاب میدرخشه...«گو هیچ اکری هم که نمی کرد، الاقل منتقد خوبی برای کار های فریدا بود ن 1: بعضی عکس ها را آن روزهای آخری که خانهشان بودم، از آلبومش کش رفتم. پ.ن 2: خب دلم تنگ میشد. پ.ن 3: به عکس های بعدی هم دقت شود.

ممنون بابت همراهی