شاید یه روزی ... p8

: باید اغراق میکردم که واقعا بعد از مدت ها خوش گذشته بود. زمانی که بر روی تختم دراز کشیده بودم و سعی میکردم خوابم ببرد مدام به چند ساعت گذشته فکر میکردم و... ثانیه های با ارزشی که با یک دوست یه دوست واقعی گذروندم... خب... دستانش... صدایش... لبخندش... مدام از جلوی چشمم مانند یک فیلم پایان ناپذیر میگذشت تا کم کم به خواب فرو رفتم صبح روز بعد که از خواب بیدار شدم متوجه شدم در کاخ همهمه جدیدی اغاز شده و دلیلش هم نخست وزیر المان بود که قرار بود امشب به کاخ ما برسد برای کار های سیاستی و برگه هایی که باید امضا میکردند و به شدت حوصله سر بر بود و من هم باید مثل یک نجیب زاده با اصالت رفتار میکردم

باید خدا را شکر میکردم چون تا عصر کسی با من کاری نداشت و من کل روز را با لباس راحتی داخل اتاقم گذارندم کم کم نزدیک ظهر میشد که تصمیم گرفتم لب پنجره بنشینم و باغ گلویی را تماشا کنم پنجره را باز کردم نسیم خنکی صورتم را نوازش کرد از پنجره نگهبان هارا نگاه میکردم که خیلی بهتر از یاد گرفتن فلسفه سیاست بود دخترک زیبایی که یکی از ندیمه های مادرم بود داخل باغ قدم میزد و نظارت میکرد چیدمان باغ درست باشد اسمش کلاری بود و مادرم اورا مسعول کرده بود تا جشن ان شب خوب پیش برود تقریبا هم سن من بود

بالاخره ونگه را دیدم که با دسته گلی به سمت میشلا رفت کمی حرف زدند و اخر حرفشان کلاری با صدای بلند خندید سپس ونگه با دسته گل از کلاری دور شد خیلی کنجکاو شده بودم و حوصله ام سر رفته بود پس لباس هایم را پوشیدم و از اتاقم خارج شدم از راه رو ها که گذر میکردم مستخدم های بسیاری در حال کار بودند که با روبه رو شدن با من تعظیم میکردند کسی به گل های داخل گلدان اب میداد دیگری روبان های طلایی بر دور ستون ها میپیچید و همه مشغول بودند خواستم از در اصلی بیرون بروم که ژاک با عجله به سویم امد و گفت :بانوی من یادتون باشه ساعت شش بیایید پیش من باید حاضر بشید. سپس با عجله از من دور شد معلوم بود کار های فراوانی برای انجام دادن دارد حقیقتا از رفتارش خنده ام گرفته بود.

یعنی میخوای بگی لایک نمیکنی؟ 🙃🍄