مادر.

وقتی بچه بودیم من و خواهرم بهار توی یک خونه مزرعه ای در یک روستا زندگی میکردیم. خونه ی بزرگی بود. منو خواهرم خیلی حوصلمون سر می‌رفت ولی تنها چیز خوب این خونه روحی بود که ما اسمشو گذاشته بودیم «مادر»..

اون زنی قد بلند با موهای شلخته مشکی بود. او همیشه یک پیراهن بلند سفید که میخورد خیلی قدیمی باشه به تن داشت. ما بیشتر اوقات اون رو روی یک صندلی چوبی تابی که از اول تو خونه بود می دیدیم. به نظر مهربون میومد و بی ازار برای همین اسمشو مادر گذاشته بودیم.

نصف شب ها وقتی از خشکی گلو بیدار میشدیم یک لیوان شیر پایین تختمون پیدا میکردیم. کار مادر بود او همیشه به فکر ما بود و از گوشه دیوار وقتی در حال تاب خوردن روی صندلی نشسته بود به ما نگاه میکرد که بلایی سرمون نیاد. یا.. ما اینطوری فکر میکردیم

ما سال بعد اسباب‌کشی کردیم و به شهر رفتیم. وقتی بزرگتر شدم در حال خواندن روزنامه بودم که یک خبر راجع به خونه قدیمیمون بود. نوشته بود که هفتاد سال پیش زنی تنها با دو تا بچه اش زندگی میکرد. او هر شب به بچه هایش شیر سمی و خراب میداد تا بم/رند. و بعد از بچه هایش در حالی که روی یک صندلی تابی نشسته بود و تاب میخورد، از دنیا رفت.