“ ماه‌گرفتگی p 1 “

داشتم از مدرسه به خونه برمي گشتم؛ هوا سرد بود و بارون ميومد... ! تو چكمه هام آب رفته بود و با هر قدم شالاپ شالاپ صدا ميداد... ! هيچكي حتي نگاهم هم نميكرد، هر كي هم منو ميديد ميخنديد و ميرفت ! اشكهام ميون بارون گم شده بود، رعد و برق شديدي زد كه از ترس به خودم لرزيدم و افتادم روي زمين! همينطور به زانو افتاده بودم زمين، داشتم گريه ميكردم... ! بازم ميرم خونه! بازم ميرم تو اون خونه كه از در و ديوار هاش متنفرم، از آدمهاش متنفرم! ••••••

كنار شومينه نشسته بودم، صداي تلويزيون به گوش ميرسيد كه داشت از هواي بد امروز صحبت ميكرد .. مامانم همينطور غر ميزد...  ‌- چرا یه کت نپوشیدی ؟؟ خیلی دلت می‌خواد مریض بشی بیوفتی گوشه خونه ؟؟ با اون برادر مریضت ؟ باباتم که ولمون کرده ! انگار ما آدم نیستیم ! + مامان … ‌- زحمت نکشیدی یه چیزی بکشی رو پیشونیت که اون لکه‌ی احمقانه معلوم نشه ! + مامان اون ماه گرفتگیه ! و یه چیز عادیه ! ‌- برای کسایی که میشناسیم عادی نیست مگه ندیدی تا میریم تو یه جمع همه فرار میکنن ؟! فقطم بخاطر ماه گرفتگیه جناب عالی ! ••••••

میخواستم داد بزنم . میخواستم داد بزنم اینا تقصیر من نیست . داد بزنم خدا منو اینجوری آفریده و این دست خودم نیست ..! اما چیزی نگفتم .. حرفای مزخرف ارزش جواب دادن ندارن عادت کردم به حرفایی که همه میزنن .. عادت کردم به مردمی که همش ازم دوری میکنن .. عادت کردم به همکلاسی‌ها و معلم‌هایی که یجوری نگام میکنن انگار ساحره‌ام .. عادت کردم …. کسی نیست که درکم کنه .. کسی نیست که مثل من باشه .. که بفهمه من چی میکشم .. ! همه فکر میکنن من تنها دختریم که ماه گرفتگی دارم ولی اینطور نیست ! کسای دیگه ای هم هستن ولی .. ولی اونارو نمیبینن ..! فقط منو میبینن ..! تنها آرزوم اینه که مردم به خودم توجه کنن ! نه به ماه‌گرفتگیم … نه به وضعیتم !

ادامه‌دارد … ✨