Sarabe eshgh ³:)

با شنیدن سروصدا اروم چشمام رو باز کردم؛نگاهی به ساعت روی دیوار کردم؛خواب رفته بود؛باید باتری نو بندازم. ساعت مچیم رو نگاه کردم«۸:۴۵»شب بود؛از جام بلند شدم و کورمال کورمال چراغ رو روشن کردم؛خودمو کشیدم تا خستگیم در بره؛لباسام رو با یه دست لباس راحتی عوض کردم؛موهامو شونه زدم و از اتاق خارج شدم؛به سمت اتاق درنا رفتم ولی دیدم زمین پر از لباسای بیرونشه و خودش نیست؛همیشه شلخته بود!

وارد نشیمن شدم که دیدم همه ساکت شدن؛درنا بهم نگاه کرد که گفتم:سلام درنا:سـ..لام مامان چشم غرهای رفت و بابا تمام توجهش رو جلب اخبار کرد؛مامان هیچوقت شام درست نمیکرد و این کار من بود

؛وارد اشپزخونه شدم؛خوب غذا درست میکردم ولی این مدتی که پیش ماجان بودم یاد گرفتم چطور باید یه زن کدبانو بود؛هرچند که به دردم نمیخوره!... با شنیدن صدای درنا سرمو سمتش چرخوندم درنا:کی برگشتی؟ دلربا:نزدیکای ظهر بود.

درنا:چرا؟ دلربا:چی چرا؟ درنا:چیشد برگشتی؟ دلربا:اینجا خونهامه درنا! درنا:بود دلربا:درنا ما خواهریم! درنا:واقعا؟ با ناباوری نگاهش کردم؛سرشو تکون داد و خارج شد ولی من هنوز به جای خالیش نگاه میکردم؛چقدر دور شدیم از هم! نفس عمیقی کشیدم که حس کردم غدهای توی گلوم جاموند؛

دقیقا میون گلوم درد گرفت؛دیدی بعضی وقتا انقدر حجم سنگینی از غم رو دلت میمونه که با هر دم و بازدم انگاری یه گوی بزرگ رو قورت میدی؟! من خیلی وقته گیر کردم تو این برهه از زندگیم... میز رو چیدم و اروم توی ورودی اشپزخونه ایستادم؛دانیال هم اومده بود. دلربا:شام امادهاست. چشماشون سمتم چرخید که از زیر سنگینی نگاهاشون فرار کردم و برگشتم کنار میز؛

درنا و دانیال اومدن ولی بابا و مامان نه؛من منتظرشون ایستادم؛شاید نمیخوان من رو ببینن؛خودمم میلی نداشتم و به درنا گفتم:من اشتها ندارم؛مامان و بابا رو صدا کن. با سر پایینافتاده از اشپزخونه خارج شدم و سریع خودم رو به اتاق رسوندم؛در رو بستم و چراغ رو روشن کردم؛سمت کمد رفتم و قفل رو باز کردم؛خم شدم و جعبهی خاک گرفته رو دراوردم؛باید گردگیری کنم اتاق رو. نشستم روی زمین و در جعبه رو باز کردم؛دونه دونه کتابام رو دراوردم و چندصفحه ازشون خوندم؛شاید تنها چیزایی تو دنیا که میتونن حالمو خوب کنن همینا باشن؛با گردن درد سرمو بالا گرفتم و به ساعت توی مچم نگاه انداختم؛ساعت از ۱۲ گذشته؛حتما تا الان خوابیدن