سفر به کره(A trip to Korea)

قدم هامو اروم اروم روی جاده ای که روش برف نشسته بود گذاشتم و صدای خرد شدن برف زیر پام حس میشد... دستام توی جیبم بود تا حدی سردم نبود. ادمای اطرافم از کنارم رد میشدن و این حس که بالاخره من دارم مردم کره رو از نزدیک میبینم خودش یه حس خیلی خاص و شگفت انگیزی بود...

... قدم هامو اروم کردم و نفس هامو توی هوا و دستمو هاا میکردم همینطور داشتم راه میرفتم که به یه کیمباب پزی رسیدم و دستم و گذاشتم روی شیشَشو و هااا کردم اون تو هوا گرم بود و میز هام تقریبا همشون پر بودن دستی روی شکمم کشیدم و... +اخ... چقدر گشنمه.. خواستم برم تو که یادم اومد هنوز پولامو به ارز اینجا نکردم و حالا حالاهام باید ول بچرخم... +اااه.. ههه... چرا اخه... چرا اینقد بی فکر و لجباز بودم... بازم با قیافه ی پوکر ناراحت به شیشه ی اون. مغازه ی کیمباب نگاه کردم و بالاخره رومو برگردوندم و به راهم ادامه دادم...

همینطور داشتم توی پیاده رو راه میرفتمو دور خودمو میگشتمو اطراف و خیابونارو دید میزدم... دستام داشت گرمیه خودشو از دست میداد واسه همینم سریع دستمو گذاشتم تو جیبم... بالاخره به یه چهار راه رسیدم و داشتم از خیابون رد میشدم و چشمام بسته بود و سرمو بالاگرفته بودم تا یه نفس عمیقی بکشم که...

.... که یهو یه صدایه خیلی بزرگ گوشامو پر کرد... اون صدا مثل صدای بوق دوچرخم وقتی هنوز بلد نبودم سوارش بشمو و برای اولین بار افتادم بود ولی خیلی بلد تر... دیگه چیزی نفهمیدم و چیزی هم حس نمیکردم و فقط فهمیدم که اون صدا قطع شده بود و صدای همهمه ی ادمارو میشِنیدَم... با اینکه اون لحظه تقریبا بیهوش بودم اما اونقدر کره ایم خوب بود که حرفاشونو متوجه شدم.. +وای اون زندست _حالت خوبه دختر جون +چه اتفافی افتاده... _یکی زنگ بزنه اورژانس و فکر کنم بالاخره فهمیدم چه اتفاقی افتاده...

... نور چراغ هایی که اون راه رویی که منو از توش رد میکردن به چشمام میخورد و باعث شد یکنی به هوش بیامو دستامو جلویه چشمام بگیرم... صدای دکترو شنیدم که گفت+عاب هوش اومدی... حالت خوبه... میتونی قدامو بشنوی.. ؟ منم با صدای ضعیفی گفتم _اره.. میتونم بشنوم... +خب خداروشکر.. چیزی نیست فقط سرت ضربه خورده و صورتت یه کمی زخم شده ولی برای اطمینان بیشتر لازمه چند ساعتی توی بیمارستان بستری بشی ...)..من که پولی نداشتم حالا باید چیکار میکردم از نظر خودمم حالم خوب بود الان کاملا هوشیار بودم پس بدون اطلاع هیچکس کاپشنمو و کلاه وشالمو برداشتمو یواشکی ار اتاق و بعدشم از پذیرشو اخر سرم از بیمارستان زدم بیرون... +اهه خدا چیکار باید بکنم اصلا کار خوبی نکردم یواشکی از بیمارستان بیرون اومدم.... کاپشنمو پوشیدمو و شال و کلاهکو گذاشتمو و به یه سمتی رفتم نمیدونستم کجا باید برم و چیکار باید بکنم زخمَمَم تو این سرما سوز میکرد واسه همین با شالم پوشوندمش...

همینطور داشتم توی خیابون قدم میزدم و زخمم بیشتر سوزش میکرد با اینکه هیچ پولی نداشتم (پول به ارز کره) فکر کردم که برمو از داروخونه یه چسب زخم گدایی کنم-_- ولی خب لابد بعدش عادت میکردم و غذاهم از رستورانا گدایی میکردم و این کارم اصن خوب نبود بیخیال این فکرا شدم و رفتم سمت پارک بزرگی که اون اطراف بود...

... سبزه های اون پارک العان پوشیده شده بودند از پرف، جاده ی اون پارک انگار با پارو جمع شده بودن... داشتم فدم زنان از زیبایی پارک لذت میبردم که حس کردم پاهام سِرّ شدن و دارم یخ میکنم خب فک کن زد وسط لذت بردنم و حالا باید یه نیمکت پیدا میکردم و... خب دوستان اینم تا اینچا امیدوارم دگست داشته باشین لطفا کامنت کنین و بگین چقدر مشتاقین تا پارت بعد رو و پارت های بعد رو بذارم🤞🏻💜