مهدکودک وحشت زده3

شهر کوچکی بود. به طور ترسناکی توی چشم بودم. اولا که تنها بلوند و چشم آبی آن اطراف بودم. دوما با وجود موهای کوتاه و لباس پسرونه ام خیلی راحت میشد تشخیص داد که دخترم. چشم هام همه چیز رو لو میداد. "باید چتری هایم را بلند تر کنم. "از کنار یک آرایشگاه، کافه، سوپر مارکت و یک فروشگاه لوازم خانگی رد شدم تا پیدایش کردم. دبیرستان جدیدم.

پاییز بود و ترم تازه شروع شده بود. باید از فردا به مدرسه میرفتم. لرز کوچکی کردم. خواستم برگردم که صدای زنگ را شنیدم. کنجکاو شدم که همکلاسی های آینده ام را ببینم. وقتی وارد حیاط شدند تعجب نکردم. هیچ کدام بلوند یا چشم آبی نبودند. کاش من هم مثل مامان یا سوفی موهای قهوه ای داشتم. دختر ها و پسر های زیادی به سرعت متوجهم شدن. بعضی ها مسخره ام کردن ولی بقیه اعتنایی به من نکردن. آهی کشیدم و دور شدم. از الان میتوانستم فردا را در ذهنم تصور کنم. سرم را پایین انداختم و به راهم ادامه دادم که ناگهان به چیزی برخورد کردم و افتادم.

کسی دستش را روی شانه ام گذاشت و گفت: "شرمنده! واقعا ببخشید. خوبی؟" دستم را گرفت و بلندم کرد. نگاهش کردم و گفتم : "خوبم ممنون." پسری بود تقریبا هم سن خودم. موهای کوتاه قهوه ای داشت و پوستش کمی تیره بود. با دیدن چشم هایم و شنیدن صدایم سرخ شد و به سرعت دستم را ول کرد. به زور جلوی خنده ام را گرفتم.

"کمکش کردم وسایلش را جمع کند. گفت: ببخشید ندیدمت. برای مدرسه دیرم شده بود." نگاهی به من انداخت" اهل اینجا نیستی نه؟ تا حالا ندیدمت" "نه تازه صبح رسیدیم اینجا. اسمم ادیته. دوستام بهم میگن ادی." "مایلز." "اسم قشنگیه. " دستم را دراز کردم. اول کمی سرخ شد ولی دستم را گرفت. باز هم به سختی جلوی خنده ام را گرفتم. چه خجالتی! کیفش را برداشت."راستی. اگه بخوای میتونی... هیچی ولش کن" شخصیت جالبی داشت.

به ساعت مچی اش نگاهی انداخت. "وای خدا خیلی دیر شده! یه زنگ کاملو از دست دادم!" خواست برود که یک لحظه ایستاد و من را نگاه کرد. "فکر کنم... فردا ببینمت. نه؟" "حتما. خوشحالم میشم!" "پس تا فردا" دوید و به سرعت ازم دور شد. با نگاهم تا مدرسه دنبالش کردم. بعد برگشتم و به سمت جایی که قرار بود خانه ام باشد حرکت کردم