مهد کودک وحشت زده

کتاب های زیادی خوانده ام و در هیچ کدام مهاجرت چیز خوبی نبوده. در ماشین دسته دومی که جدیدا خریده بودیم لم داده بودم و به بارانی که بند نمیامد نگاه میکردم. دلم برای خانه تنگ شده بود. البته نه دوستی داشتم و نه کسی که دلتنگم شود شود.

در همین فکر ها بودم که سوفی گفت: "مامانی کی میرسیم." مامان جواب داد:"زود میرسیم عزیزم. یکم دیگه صبر کنی رسیدیم".سوفی هم ناراحت در صندلیش فرو رفت. فهمیدم سردش است. کاپشنم را در آوردم و رویش انداختم. تقصیر او نبود که طلاق گرفته بودند. تقصیر او نبود که داشتیم از پدر فرار میکردیم. تقصیر او نبود که زندگیمان جهنم شده بود. سوفی به من لبخند زد و گفت : "ممنون ادی." سرم را به پنجره سرد تکیه دادم. و خیلی زود خوابم برد.

صدای دعوا از بیرون اتاق میامد. سوفی در کنارم میلرزید و گریه میکرد. او را در بغلم فشردم. ناگهان صدای فریاد پدر مارا از جا پراند."چطور جرعت میکنی؟!" سلپ! از جایم پریدم و در اتاق را محکم باز کردم. مامان را دیدم که روی زمین افتاده بود و از دهانش خون میامد. و پدر که بالای سرش ایستاده بود و نفس نفس میزد. این بار زیاده روی کرده بود

."...وای نه..." دویدم سمت مامان و سعی کردم او را بنشانم. چیزی دیدم که قلبم را شکست. مامان داشت گریه میکرد. "مامان...خ...خوبی" بغض گلویم را میفشرد. نه بغض نبود. دستی شانه ام را گرفت."مگه قرار نبود از اتاق نیرون نیای؟!" " به من دست نزن! "

مامان و پدر هر دو شکه بهم زل زدم. "تو چطور جرعت میکنی مامان منو بزنی؟! از دیدن شکسته شدنش لذت میبری؟ تو یه هیولایی! ازت متنفرم!" برای چند لحظه فقط به من زل زد. و بعد دستش بالا رفت...