Lost Destiny 4

داشتیم همینجوری میرفتیم که یه دفعه هارپر کلت مشکی اش رو از پشتش آورد بیرون و در حالی که داشت از آینه بغل به بیرون نگاه می‌کرد گفت : جیسون ، جاستین ، شما دو تا عقل کل هم متوجه شدین دیگه ، نه ؟ در حالی که حواسم نصفه و نیمه به رانندگی ام بود از آینه به ماشین های شاسی بلند مشکی پشتمون یه نگاه انداختم و با شک و تردید پرسیدم : دارن تعقیبمون میکنن ؟ همون موقع از توی آینه چشمم به جاستین و جیسون افتاد که چشماشون رو بسته بودن و داشتن چیزهایی رو زیر لب زمزمه میکردن ، وقتی که تقاطع رو رد کردیم ، دوتاشون چشماشون رو همزمان باز کردن و در حالی که چشم های هر دوتاشون به رنگ یاقوت قرمز داشت می‌درخشید روی سقف با دو انگشت اشاره و وسط دست راستشون ، چیزایی کشیدن . بعد چشم هاشون به حالت نرمال برگشت ، چشم های جاستین که رنگ خون مانندشون برگشته بودن ، چشم های جیسون هم که رنگ عسلی شون رو پس‌گرفته بودن . بعد از چند ثانیه صدای شکستن چیزی رو از پشت سرم شنیدم تا خواستم از آینه به پشت نگاه کنم ، هارپر دست راستش رو به طرف آینه برد و از جاش کندش و بعد شیشه پنجره رو زد پایین و آینه رو پرتاب کرد بیرون ، بهم لبخند زد و گفت : فقط بهمون اعتماد کن ، لازم نیست بدونی اینجا چخبره . بعد کلت رو به طرف دست چپم که فرمون رو گرفته بود ، نشونه گرفت ، میخواستم داد بزنم که یه دفعه دو تا گلوله شلیک کرد . گلوله اول باعث شکستن شیشه پنجره شد و گلوله دوم ، آینه بغلم رو کلا نابود کرد . در حالی که خورده شیشه ها داشتن میریختن کف ماشین داد زدم : اگه این آیینه ها دکوری بدون ، سازنده این ماشین ، مرض داشت بذارتشون ؟؟

هارپر لبخندش عمیق تر شد و گفت : مهارت های رانندگی ات به درد فرار میخورن دیگه نه ؟ از عصبانیت زیاد داد زدم : نه ، میخوام هممون رو بکشم . همون موقع جیسون بعد از مدت ها به حرف اومد و گفت : تو حواست به رانندگی ات باشه ، بقیه اش با ما . پام رو ، رو گاز گزاشتم و زیر لب گفتم : خیر سرشون جادوگرن اون وقت حتی بلد نیستن از خودشون مراقبت کنن . همون موقع صدای تیر اندازی از پشت سرم اومد بعد هارپر سرش رو از پنجره برد بیرون و بعد با کلتش چیزی رو پشت سرمون نشونه گرفت و پنج تا شلیک پشت سر هم کرد ، بعد هم شیش تا شلیک دیگه کرد و داد زد : جیسون ، راننده با من ، اونی که مسلسل MAC_10 داره ، با تو . بعد صدای چندتا شلیک رو شنیدم و بعد صدای جاستین رو شنیدم که گفت : راننده و ماشین ساعت یازده رفتن قاطی باقالیا . در حالی که چشمم به جاده بود ، یه چند متر جلوترمون هیچ ماشینی نبود و جاده به طرز کاملا وحشتناک و عجیبی خالی از ماشین بود ، همون موقع این خلوت بودن رو تنها فرصتم دیدم و سرم رو برگردونم . شیشه عقب که کاملا خورد و خاکشیر شده بود و جاستین با PSG1 اش داشت کله ی راننده های ماشین های شاسی بلند مشکی رو به رومون رو کله پاچه می‌کرد . جیسون هم سرش از پنجره بیرون بود و داشت با یه سلاح دیگه که اصلا نمیدونستم چیه به لاستیک ماشین ها شلیک می‌کرد تا از جاده پرت بشن به طرف پیاده رو های دو طرف خیابون . از تعجب زیاد سرم رو برگردوندم که دیدم یه کامیون حمل وسایل ساختمونی با کلی فاصله از ته خیابون داره با سرعت خیلی زیادی میاد مستقیم به طرفمون .

یه نفس عمیق کشیدم و گفتم : دوتا خبر دارم یکی خوب ، اون یکی بد ، اول کدوم رو بگم ؟ جاستین سریع گفت : خب ، اول خبر بده ‌. همینطوری که گلوله بین دو طرف رد و بدل میشد ، پوزخند زدم و گفتم : قراره کتلت بشیم . جاستین برای چند ثانیه ساکت بود که بعد گفت : خب ، خبر خوبت چیه ؟ پوزخندم محو شد و گفتم : با سرعتی که این کامیون داره میاد به سمتمون ، قراره در سریع ترین زمان ممکن کتلت بشیم ، حداقل مرگمون با کمترین درده . جاستین بلند بلند خندید و گفت : هارپر ، جیسون ، وسایل رو جمع کنید که قراره به دیار باقی بشتابیم . هارپر سریع سرش رو آورد پایین و خشاب کلتش رو عوض کرد و بعد کلتش رو انداخت ته ساک مشکی زیر پاش و با حالت دستوری و لبخند زنان گفت : اونایی که از اون دنیا میترسن دستاشون بالا . عصبانی شدم و گفتم : شما خل و چلین ؟ همون موقع دست یه نفر رو احساس کردم که روی شونه ی راستمه . سرم رو چرخوندم که با جیسون رو به رو شدم ، با حالتی کاملا سرد به کامیون اشاره کرد و گفت : با سرعتی غیر قابل تصور به طرف اون کامیون برو . انقدر امروز چیزای عجیب غریب شنیدم که این حرف جیسون جلو بقیشون کم میاره . پوزخند زدم و گفتم : هر چی شما بگین . بعد فرمون رو محکم گرفتم و پام رو روی گاز فشار دادم . به وضوح آدرنالینی که توی خونم پمپاژ میشد رو میتونستم ، حس کنم . هر صدم ثانیه ای که می‌گذشت ، به کامیون نزدیک تر می‌شدیم و ضربان قلب منم ریتم سریعتری پیدا می‌کرد . درست لحظه ای که انتظار داشتم به کامیون برخورد کنیم و کتلت بشیم ، یه دفعه یه هاله ی قرمز یاقوتی رنگ ، دور تا دور ماشین رو گرفت و کامیون رو از وسط شکافت و از بین کامیونی که درست از وسط به دو تیکه مساوی تقسیم شده بود ، گذشتیم . صدای انفجار از پشت سرم رو به وضوح شنیدم و زیر لب گفتم : علاوه بر دزدی ، تخریب اموال عمومی هم به جرم هام اضافه شد ، امشب حسابی قراره پرونده ام برای زندان رفتن ، سنگین بشه . هارپر خندید و گفت : حداقل فعلا نمیتونن تعقیبمون کنن .

جاستین بلند بلند زد زیر خنده و گفت : وای پسر ، اصلا فکرش هم نمیکردم زنده بمونیم . در حالی که خطر مردن از بیخ گوشم گذشته بود ، با جدیت گفتم : خیلی .... . جیسون نزاشت حرفم رو ادامه بدم و پرید وسط حرفم و گفت : اولین کوچه ی فرعی رو برو داخل ، این ماشین درب و داغون دیگه به دردمون نمیخوره ، درضمن از اینجا تا خونه ات چقدر دیگه مونده ؟ با عصبانیت فرمون رو چرخوندم و وارد یه کوچه شدیم ، ماشین رو پارک کردم و بلافاصله از ماشین اومدیم بیرون . به ساعت مچی ام نگاه کردم و با تعجب گفتم : همه ی این اتفاقا فقط در عرض شیش دقیقه افتاد ؟ هارپر ساک های مشکی اش رو انداخت روی دوشش و گفت : در اصل در شیش دقیقه و بیست و نه ثانیه همه ی این اتفاقا افتادن . با گیجی یکم به دور و اطراف نگاه کردم و گفتم : تا خونه ام راهی نمونده ، ترجیح میدم با پای پیاده بریم تا دوباره یه تجربه گانگستری ، هالیوودی نداشته باشم . بعد بی معطلی با قدم های تند به طرف ته کوچه رفتم ، بعد از چند دقیقه طی کردن مسافت نسبتا زیادی وارد کوچه ام شدیم . از دور به خونم که برقش روشن بود ، اشاره کردم و گفتم : اونه . جیسون به طرف هارپر و جاستین برگشت و گفت : شما دو تا بیرون بمونین و اگه دیدم نیاز به پشتیبانی دارم ، بهتون میگم که بیایین داخل . جاستین و هارپر کلت هاشون آماده تو دستشون بودن و با جدیت گفتن : بله قربان . بعد به جیسون که جذبه و ابهت خاصی پیدا کرده بود ، نگاه کردم . در اصل تا الان زیاد پیش نیومده بود هارپر و جاستین از جیسون اطاعت کنن ، اما با این نگاه پر قدرت و این اخم جیسون مطمئنا خود فرمانده نظامی سیا هم نمیتونه از دستوراتش سر پیچی کنه . بعد به من نگاه کرد و گفت : تو هم پشت سرم بیا . بعد کلتش رو در آورد و بالا گرفت و گفت : بریم . با عصبانیت بدون اینکه حتی یه قدم جا به جا بشم ، طلبکارانه گفتم : احیانا قصد نداری با اون به مادرم شلیک کنی که . جیسون چهره اش بی حالت تر شد و گفت : تا  وقتی خطر جدی ای نباشه ، ازش استفاده نمی‌کنم . چشمام رو ریز کردم و گفتم : تو که فکر نمیکنی ، مادر من بخواد کار خطرناکی بکنه . جیسون با سردی گفت : بستگی به شرایط داره . پوزخند زدم و گفتم : جرئت داری ازش استفاده کن ، کاری میکنم که از به دنیا اومدنت پشیمون بشی .

بعد بدون اینکه منتظر جواب دیگه ای ازش بشم ، به طرف خونه راه افتادم ، واقعا مشتاقانه و بی‌صبرانه میخوام مامانم رو ببینم . نزدیک در سیاه رنگ ورودی شدیم ، خواستم زنگ در رو فشار بدم که متوجه یه صدای تیک ، تاک عجیب غریب شدم . تیک ... تاک .... تیک .... تاک .... داشتم دستگیره در رو میچرخوندم که یه دفعه ، جیسون شونه ام رو گرفت و منو به طرف خودش کشید و برگشت . همون موقع یه دفعه یه چیزی منفجر شد و پرت شدیم روی چمن های حیاط . در حالی که در حصار دست های جیسون بودم ، خودم رو کشیدم عقب و روی زمین نشستم ، چند بار سرفه کردم و به خونه ام که تو آتیش داشت میسوخت نگاه کردم و بلند داد زدم : مامان . در حالی که از عصبانیت داشتم نفس نفس میزدم ، احساس کردم که چیزی از روی گونه ام لغزید . سرم رو آوردم بالا و سریع از جام‌ بلند شدم ، داشتم به طرف شعله های زبانه کش میرفتم که یه دفعه یه نفر از پشت گرفتم ، برگشتم که دیدم جاستین محکم از پشت گرفتتم ، با عصبانیت داد زدم : چه غلطی میکنی ؟ مامانم هنوز تو خونه است ، باید نجاتش بدیم . جاستین سرم داد زد : دیوونه شدی ؟ بری تو آتیش ، جادوگر کبابی میشی ، مادرت دیگه مرده . در حالی که اشک هام مانع دیدنم میشدن ، داد زدم سرش : خفه شو ، خفه شو ، تو از مادر داشتن چی میفهمی که اینجوری بهم میگی که بیخیال مادرم بشم . میخواستم خودم رو از آغوشش بکشم بیرون که محکم تر گرفتتم . داد زدم : ولم کن لعنتی ، ولم کن . هارپر اومد نزدیکمون و گفت : اینجا دیگه امن نیست ، هر چه سریع تر باید بریم یه جای دیگه . انقدر جیغ و داد کرده بودم که دیگه صدام در نمیومد ، افتادم روی زمین و به خونه ام که تو آتیش بی رحم داشت میسوخت انداختم و بی صدا گریه کردم .

یکی از کارهایی که متنفرم انجامش بدم ، گریه کردن جلوی بقیه است ، توی شرایط دیگه به هیچ وجه غرورم اجازه نمی‌داد اشکم در بیاد ، چه برسه به اینکه اینجوری جلوی این سه تا غریبه عین بچه های لوس زار زار گریه کنم ؛ اما الان دیگه هیچ غروری برام نمونده ، خونه ام تبدیل به خاکستر شده ، دیگه هیچ کس توی این دنیا برام باقی نمونده و بهترین دوستم هم کلا ناپدید شده . دیگه امشب از این بدتر نمیتونه باشه . جاستین اومد کنارم و گفت : پاشو ، اینجا خطرناکه ، اگه الان نریم ، ممکنه خودمون تبدیل به جنازه بشیم . با گستاخی گفتم : حداقل چندتا جادوگر به درد نخور از صحنه ی روزگار محو میشن ، من که مشکلی توش نمیبینم ‌.