ما در گذشته زندگی میکنیم؟

ما هیچ‌وقت «حالِ مطلق» را تجربه نمی‌کنیم. هر چیزی که می‌بینیم، می‌شنویم یا لمس می‌کنیم، زمانی در گذشته اتفاق افتاده و بعد به مغز ما رسیده است. حتی دیدن دست خودمان هم نیازمند زمان است؛ نور باید بازتاب پیدا کند، به چشم برسد و سپس در مغز پردازش شود. بنابراین آگاهی ما همیشه با تأخیر زمانی شکل می‌گیرد

— تأخیر نور و واقعیت نور سرعت محدودی دارد (حدود ۳۰۰ هزار کیلومتر بر ثانیه). وقتی به خورشید نگاه می‌کنیم، خورشید را همان‌طور می‌بینیم که ۸ دقیقه قبل بوده. ستاره‌هایی که شب می‌بینیم، بعضی‌شان شاید هزاران سال پیش خاموش شده باشند. پس آنچه ما «اکنون» می‌نامیم، در واقع تصویری از گذشته‌ی جهان است

— مغز چگونه این تأخیر را پنهان می‌کند؟ مغز برای اینکه زندگی قابل‌تحمل باشد، تأخیرها را اصلاح می‌کند. او اطلاعات حسی را جمع می‌کند، پیش‌بینی می‌سازد و سپس یک «حالِ مصنوعی» تولید می‌کند. به همین دلیل واکنش‌های ما گاهی سریع‌تر از آگاهی‌مان اتفاق می‌افتد. آنچه تجربه می‌کنیم، بازسازی مغز از گذشته‌ی بسیار نزدیک است، نه واقعیت خام.

— نتیجه‌گیری فلسفی-علمی ما نه در گذشته‌ی دور زندگی می‌کنیم، نه در حال واقعی. ما در نسخه‌ای پردازش‌شده از گذشته زندگی می‌کنیم که مغز آن را «اکنون» می‌نامد. حالِ واقعی، اگر وجود داشته باشد، دست‌نیافتنی است. زندگی ما همیشه یک قدم عقب‌تر از واقعیت جریان دارد.

‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌