آینهp¹⁰

خب دوستان این پارت آخر این داستان چرتوپرتمونه

سقف اتاق شروع کرد به چرخیدن. مثل یه گرداب، همه‌چی دور سرم می‌چرخید. صدای نفس‌هام دیگه به گوش خودم نمی‌رسید، فقط صدای اون پسر بود… همزمان از چند طرف: «نیلوفر… نگاه کن… سایه‌ها دارن شکل می‌گیرن.»

با وحشت چشم‌هامو باز کردم. سایه‌های روی دیوار دیگه شبیه سایه‌ی من یا اون نبودن. شبیه آدمایی بودن که اصلاً وجود نداشتن. یکی‌شون سرش کج بود، یکی دیگه دست نداشت، یکی دیگه فقط یه جفت چشم بود که روی دیوار حرکت می‌کرد و هی بزرگ‌تر و بزرگ‌تر می‌شد.

دستمو گذاشتم روی گوشام، جیغ زدم: «بسه! بسه! تو کی هستی؟!» اون پسر اومد جلوتر. حالا اون‌قدر نزدیک بود که بوی سرد و کپک‌زده‌ی نفسش می‌خورد توی صورتم. با صدایی که نصفش مال یه بچه‌ی چهارساله بود و نصف دیگه‌ش مال یه مرد پیر، جواب داد: «لازم نیست بفهمی»

قلبم ایستاد. پلک زدم… و ناگهان دیدم خودم توی آینه ایستادم! اما نه خود واقعی‌م… یه نسخه‌ی کج و معوج. چشمام خالی بودن، انگار فقط دو تا سوراخ سیاه توی صورتم بود. پسر خندید و دستشو گذاشت روی شونه‌م: «دیدی؟ من نگفتم؟ فقط یکی‌مون می‌تونه این‌جا بمونه.»

صدای ضربه‌ی شدید از زیر تخت اومد. تخت تکون خورد. انگار یکی داشت از زیرش می‌خزید بیرون. سایه‌ها روی دیوار با ریتم ضربه‌ها می‌رقصیدن. خواستم بدوم سمت در… ولی در وجود نداشت! فقط یه دیوار صاف و تاریک.

همزمان تصویر توی آینه شروع کرد به حرکت. اون نیلوفرِ معوج دستشو دراز کرده بود، ناخن‌هاش مثل تیغ بود. دیوارها خم شدن، انگار اتاق داشت روی خودش جمع می‌شد. نفس‌هام بریده بریده شد. مغزم فقط یه چیزو تکرار می‌کرد: «بیدار شو… بیدار شو… بیدار شو…»

اما وقتی پلک زدم… پسر دیگه نبود. فقط صدای خنده‌ش پیچید… و تخت آروم آروم بالا رفت. زیر تخت… یه جفت چشم منتظرم بود.