آینهp⁶

دوستان بعد مدت ها اومدیم سراغ داستان آینهههه خب اگه ناظر رد نکنه ممنون میشم...

صبحش، همه‌چی عادی به نظر می‌رسید... یا حداقل، من سعی می‌کردم به خودم بقبولونم عادیه. ولی نگاه‌های پارسا... ساکت بودنش... باعث می‌شد نتونم آروم بشم.

ظهر، وقتی مامان رفت خرید، من و پارسا تنها موندیم. نمی‌دونم چرا، ولی حس کردم حالا وقتشه بپرسم. گفتم: «دیشب... تو جلوی آینه چی کار می‌کردی؟» پارسا اول چیزی نگفت... بعد فقط گفت: «هیچی... نمی‌فهمی.» و رفت. ولی اون کلمه توی ذهنم موند: «نمی‌فهمی». انگار چیزی بود که من باید می‌فهمیدم... اما نمی‌خواست بگه.

اون روز عصر، وقتی پارسا حواسش نبود، رفتم سراغ کتابخونه‌ی قدیمی خونه. یه عالمه کاغذ و دفتر قدیمی توی یکی از کشوها بود... همه پر از دست‌خط یه مرد غریبه. یکی از جمله‌ها رو که خوندم، خون توی رگ‌هام یخ زد: «بچه‌م نباید توی تاریکی بمونه... باید صداشو دوباره بشنوم... آینه، تنها راهه.» صفحه‌های بعد پر از طرح‌های عجیب بود... دایره‌ها، علامت‌ها... و توضیح‌هایی درباره‌ی "وصل کردن روح به سطح شفاف". هر چی بیشتر می‌خوندم، بیشتر بهم می‌چسبید این حس که... صاحب قبلی خونه، دنبال احضار روح بچه‌ی مرده‌ش بوده.

شب شد. بازم همون حس خفگی برگشت. ولی این بار... یه چیزی فرق داشت. از خواب پریدم... صدای ضربه‌ی یواش از سمت آینه می‌اومد. مثل وقتی کسی بخواد آروم به شیشه بزنه... «تَق... تَق...»

بلند شدم. و دیدم پارسا... دوباره اونجاست. اما این بار... خیلی نزدیک‌تر از قبل. با صدای گرفته‌ای گفت: «اون داره صدام می‌کنه...» نفس‌هام برید. زیرلب پرسیدم: «کی...؟» پارسا لبخند عجیبی زد. چشم‌هاش خیره به آینه بود: «اون بچه‌هه... تنهاست... می‌خواد من برم پیشش.»