دختر سیریوس بلک

اگه دختر سیریوس بودی چی میشد

وقتی دخترش به دنیا اومد، سیریوس کاملاً جا خورد. چون برای اولین‌بار در عمرش یه موجود کوچولو جلوی چشمش بود که نمی‌خواست ازش در برابر دنیا دفاع کنه با چوب‌دستی، بلکه فقط می‌خواست باهاش آرام باشد.

صبح‌ها زود بیدار می‌شد، حتی قبل از اینکه خورشید روی شیشه‌ی تخت بیفته، تا صدای خنده‌ی دخترش رو بشنوه. معمولاً با موهای ژولیده و پیراهن باز، اون رو بغل می‌کرد و شوخی‌های بامزه باهاش می‌کرد، مثل اینکه: «ببین دختر من، هیچ گ...رگ..ی..ن..ه‌ای حریف خنده‌ت نمی‌شه.»

وقتی دخترش کمی بزرگ‌تر شد، سیریوس باهاش جادوی امن و کوچک تمرین می‌کرد. مثلاً یادش می‌داد چطور چای داغ رو سرد کنه بدون اینکه بریزه، یا چطور نور کوچکی از نوک چوب‌دستی بسازه تا وقتی شب تاریکه بترسه. اما هم‌زمان بهش یاد می‌داد که جادو وسیله‌ی قدرت نیست، بلکه وسیله‌ی مراقبته.

🌕 شب‌ها، وقتی دخترش نمی‌تونست بخوابه، سیریوس بهش از دوران خودش در هاگوارتز می‌گفت—از نقشه‌ی گام‌رو، از خنده‌های جیمز، از ماه رموس… و همیشه آخر قصه می‌گفت: «و حالا، هر وقت دلت گرفت، فقط بگو Lumos, و یادت بیاد که همیشه یه نور کوچیک هست، حتی توی تاریکی.» ✨ او پدر سخت‌گیر نبود، چون خودش از خانواده‌ای سخت‌گیر ز..خ..م خورده بود

اما وقتی کسی او را ناراحت می‌کرد یا م.ی‌ت.ر.س.اند، سیریوس آن چهره‌ی ه.ی.و.ل..ای..ی‌اش را نشان می‌داد—همان سگ سیاه بزرگش که گوشه‌ی خانه با غ.رّ کم ولی محافظ بیدار بود.