پــیآنوے سـ♛لطـنتی. p³

کاورمونننن✨️🍓

صدایش در سرم طنین انداز شد؛بار ها و بار ها... در میان هجوم گردبادی از کلمات و ناله های ذهنم،با لرز به سمت کایوی برگشتم. +شنید_...شنیدی چی گفت؟ ×اعلیا حضرت؟ به خدمتکار نگاه کردم.با سینی چای روبرویم ایستاده بود. ×سرورم حالتون خوبه؟رنگتون پریده! آرام از روی صندلی بلند شدم،سرم تیر کشید...تلو تلو خوران دستم را به لبه ی دیوار گرفتم. کایوی به طرفم آمد و روبرویم ایستاد. _میتونید راه برید؟

سر تکان دادم. _دستتون رو به لبه دیوار بگیرید و بیاید سمت اتاق. دستم را به گوشه ی نرده گرفتم و آرام کنارش راه رفتم تا جلوی در اتاقم رسیدم.در را باز کرد و کم‌کم کرد بشینم.بعد در را بست _دوباره توهم زدی؟

سرم را پایین انداختم. _آلاریس؟جواب منو بده. +آ...آره. نگاه جدی اش یکدفعه حالت نگرانی به خود گرفت. _چی گفت؟الان حالت خوبه؟ زمزمه کردم: +کسی که حتی سلامت روان نداره؛لیاقت سلطنت داره؟ جلویم دو زانو نشست و دستش را روی شانه ام گذاشت. _خودت میدونی که نباید_ خندیدم.همانطور که انگشت هایم را به بازی گرفته بودم لب زدم:(*نویسنده:*من در حال استفاده کردن لب زدم به جای زمزمه کردن چون ۴۰ خط پیش از زمزمه استفاده کرده بودم🗿✅️*) +نباید چی؟نباید چی کایوی؟مگه دروغ گفت؟ جواب نداد، فقط نگاهم کرد.نجوا کردم: +آره...آره معلومه که یه توهمی لیاقت سلطنت نداره. زیر‌زیرکی میخندیدم...سرم را بالا آوردم و به صورت کایوی زل زدم.جدی نگاهم میکرد‌. _تو خودت انتخاب میکنی که لیاقتشو داری یا نه.مستدنی به حرف توهماتت گوش بدی یا نادیدشون بگیری؛ولی این انتخاب هاتن که سرنوشتتو شکل میدن آل. درست میگفت،یت درست میگفتند؛هر دوی این نظرات کاملا قابل قبول بود. ادامه داد: _به خودت،به تصمیمات خودت بستگی داره. مثل همیشه ذهنم را میخوانَد.روی تخت ولو شدم. +فکر میکنم،ولی فعلا میخوام تنها باشم. _باشه،هرجور راحتی. و رفت سمت در.صدایش زدم. +نی_سان! _بله؟! مکث کردم،همانطور نگاهم می‌کرد...