جنگ؟

خب این پست یه متن نسبت به باقی متن هام ضعیفتره و صرفا بیشتر دلنوشته است و یجورایی حس حال خودمون هم که این دوران رو هرچند کوتاه داشتیم اما رومون تاثیر گذاشت رو توصیف میکنه

او زمانی فقط کودکی بود میان ویرانه‌ها. کودکی که صدای بمب و گریه‌ی مادران را زودتر از صدای لالایی شنید. دنیا در چشم‌هایش سوخت، و نامش، در میان خاک و دود گم شد. از همان روز، تصمیم گرفت دیگر هیچ‌چیز را از دست ندهد — نه دوست، نه احساس، نه قلب. برای زنده ماندن، باید بی‌احساس می‌شد؛ برای ساختن صلح، باید خود را دروغی می‌کرد از جنس سایه.

سال‌ها گذشت. از هر مأموریت، تنها برگشت، با چشمانی سرد و روحی ترک‌خورده. هر «لبخند» برایش نقابی بود، و هر لمس، تهدیدی علیه وظیفه. اما سرنوشت بازی دیگری داشت. خانواده‌ای ساخت با دستان خودش، از دروغ – و دروغش آرام‌آرام به حقیقتی دردناک بدل شد.

یور، زنی که نگاهش خطر بود، اما لبخندش آرامش. آنیا، دختری با چشمانی پر از راز، که در سکوتش، او کودکیِ جاگذاشته‌اش را می‌دید. در میان خنده‌های دروغین شام خانوادگی، او برای اولین بار «خانه» را فهمید. اما ته قلبش می‌دانست: هر لحظه ممکن است مأموریت تمام شود، خانه‌اش محو گردد، و باز در تاریکی فرو رود.

لُوید فورجر، مردی که دنیا را فریب داد، اما از یک چیز نمی‌تواند بگریزد — دردِ انسانی که یاد گرفته است هیچ‌گاه واقعاً *شادیِ خود را باور نکند.* بازماندگان جنگ حتی بعد از پایان جنگ هنوز در ان بازه گیر کرده اند و جنگ درونشان هرگز تمام نمیشود و پیروزی ندارد زیرا آنها تنها جنگجویان و آسیب دیدگان جنگهای درونی خویش هستند