آیا شما همانی نبودید؟

کوهی از جنس کاه.

دست هایتان را پشتش گذاشتید و در گوشش زمزمه کردید که اگر جلو برود مشکلی نیست؛زیرا شما مانند کوه پشتش هستید.با شور و شوق در تنهایی اش فریاد میزدید تو درست میگویی!

اما آیا واقعا اینطور بودید؟شما همانی نبودید که مانند کوه پشتش بودید؟وقتی هیچ خبری نبود صدایتان مانند طبل بلند بود که میگفتید هستید و پشتش خواهید بود؟ایا شما نبودید؟

اما چه خبر از حالتان در هنگام عمل؟بیرون بودید و هیچ خبری از سخنان قبلیتان نبود،انگار تمام آنها فقط یک خواب بود بلکه فقط کاش هینطور بود،شما مانند بادبزنی برای آتش بودید.اما هرگز چیزی مثل افسانه ها نیست که پایتان لغزید و در همان آتشی که خودتان شعله ورش کردید افتادید،نه...شما هرگز نیفتادید.بلکه شما "تماشاگر"افتادن بودید.

واقعیت این بود که کسی که صدادار ترین صدا را داشت همیشه در صدر بود؛در صدر گزاف گویی و زیر پاکشی.

و چقدر حالش دیدنی بود وقتی به راحتی و سبکی پر زیر پایش را کشیدید...چقدر چشمانش دیدنی بود!حالش چقدر دیدنی بود!احمق بود،چرا شما را دیده بود؟شاید چون ظاهر طلایی تان گولش زده بود،مانند میوه ای که در ظاهر زیباست و بویش بینی را قلقلک میدهد.اما مگر نمیدانست همه کس مثل شما هستند؟مگر قبل تر تجربه اش را نداشت؟