چرا زنبورها بعد نیش می‌میرن؟

زنبورهای کارگر ما در کارشان استاد هستند، اما در طراحی نیش، یک “باگ” یا شاید هم یک “فداکاری برنامه‌ریزی شده” دارند که کارشان را تمام می‌کند!

۱. نیش، سلاحی قلاب‌دار: فکر کن نیش زنبور کارگر، مثل یک قلاب ماهیگیری خیلی ریز و باهوش طراحی شده. این قلاب روی پوست نرم حشرات کار نمی‌کند، اما وقتی به پوست کلفت و لاستیکی ما انسان‌ها یا پستانداران گیر می‌کند، محکم می‌چسبد. انگار می‌گوید: “حالا که اومدی، برو راحت باش!”

۲. لحظه خداحافظی تلخ: وقتی زنبور بعد از نیش زدن سعی می‌کند با تمام قدرت بگوید “خداحافظ!” و پرواز کند، نیش بیچاره قلاب‌دار، در بدن ما گیر کرده است. این کشمکش، باعث می‌شود که نه تنها نیش، بلکه کل بسته‌ی خدماتی شامل کیسه سم و بخشی از دستگاه گوارش بیچاره از بدن زنبور کنده شود! مثل این است که بخواهی از لباس خیلی تنگت خارج شوی و ناخودآگاه بخشی از پیراهنت همراهت بیرون بیاید!

۳. کیسه سمِ سمج: نکته بامزه اینجاست که حتی بعد از جدا شدن، کیسه سم هنوز زنده است و به پمپاژ سم ادامه می‌دهد! انگار می‌خواهد مطمئن شود که کارش را درست انجام داده است. این کیسه سمِ جدا شده، به طور مستقل به تزریق سم ادامه می‌دهد تا آخرین قطره را خالی کند.

۴. خونریزی و پایان عملیات: وقتی آن قسمت حیاتی از شکم زنبور جدا می‌شود، یک زخم بزرگ و کشنده ایجاد می‌شود. این زخم برای او معادل یک “بیمه عمر یک‌طرفه” است؛ یعنی دفاع موفقیت‌آمیز بود، اما هزینه آن مرگ زنبور است.

۵. زنبورهای دیگر فقط می‌خندند (و کارشان را ادامه می‌دهند!): زنبورهای نر و زنبورهای وحشی خوش‌شانس‌ترند؛ نیششان صاف است و می‌توانند بارها نیش بزنند و بیایند. اما زنبور کارگر، با این نیش، یک امضای نهایی از خود به جا می‌گذارد و برای همیشه از دنیای ما می‌رود.