پارادوکس بخشش و فراموشی

بخشش: یک انتخاب آگاهانه در برابر فراموشی: یک فرآیند ناخودآگاه این تفاوت،قلب ماجراست: · بخشش: یک تصمیم فعال و یک فرآیند درونی است. شما آگاهانه تصمیم می‌گیرید که بار سنگین کینه، خشم و انتقام را زمین بگذارید. این کار را برای آرامش خودتان انجام می‌دهید، نه برای تبرئه کردن فرد خطاکار. · فراموشی: یک فرآیند غیرارادی و کاملاً وابسته به مکانیسم‌های پیچیده مغز است. شما نمی‌توانید به خودتان دستور "فراموش کن" بدهید و نتیجه بگیرید. انتظار فراموشی فوری و کامل، مانند این است که از قلب خود بخواهید آگاهانه از پمپاژ خون دست بکشد.

در ادامه مهم ترین دلایل را مرور می کنیم: · سیستم هشدار داخلی: از نظر تکاملی، مغز برای محافظت از ما طراحی شده است. تجربیات دردناک مانند یک زنگ خطر عمل می‌کنند تا در آینده، ما را از موقعیت‌های مشابه مشابه حفظ کنند. بنابراین، فراموش کردن این "هشدار" از نظر مغز، کاری غیرمنطقی و خطرناک است.

. خاطرات، سنگ‌بناهای هویت ما هستند تجربیات ما(چه شیرین و چه تلخ) در مجموع، شخصیت امروز ما را ساخته‌اند. اتفاق، هرچند سخت، احتمالاً به شما درس داده است. بخشش واقعی چیست؟ تبدیل "زخم" به "جایگاه" نتیجه نهایی بخشش این نیست که خاطره پاک شود،بلکه این است که قدرت آن گرفته شود.

· پیش از بخشش: یادآوری خاطره، شما را به چرخه‌ای از خشم، غم، بی‌عدالتی و رنج می‌اندازد. · پس از بخشش واقعی: وقتی خاطره به ذهن می‌آید، اگرچه ممکن است لحظه‌ای غمگین شوید، اما دیگر آن طوفان عاطفی سابق را تجربه نمی‌کنید. می‌توانید با آرامش بیشتری از کنار آن بگذرید. در این حالت، خاطره از یک زخم همیشه باز به یک جایگاه اثر زخم تبدیل شده است. جایگاه‌ها باقی می‌مانند تا نشان دهند شما زخم خورده‌اید، اما شفا یافته‌اید.