در امتداد دلتنگی Ꭾ2

خب دوستان ازتون عذرمیخوام بابت اینکه پارت دوم کتاب رو انقدر دیر پستش رو ساختم یه مدت نبودم و... یه عذرخواهی هم میکنم بابت کاور میدونم درستش نشدند هست ولی خب خیلی عجله کردم توی ادیت و وقت ویرایش هم نداشتم. خب امیدوارم از پارت دوم کتاب هم مثل پارت اول استقبال کنید پارت یک رو اگه نخوندین میتونید برید و بخونید و بعدا بیاین دوباره به این پست سر بزنید. مرسی از توجه‌تون.

آیا هرگز تصورش را می‌کردی که روزی، از سر دلتنگی، برایت نامه‌ای بنویسم؟ مطمئنم حتی فکرش هم به ذهنت نمی‌رسید... اگر کنارم بودی، بی‌درنگ در آغوشت می‌گرفتم و برایت از این روزهای بی‌تابی و بی‌قراری می‌گفتم؛ زیر نور ماهی که با تمام توانش تلاش می‌کند آسمان شب را روشن نگه دارد. و تو... در هر لحظه‌ی من، جایگاهی ویژه داری؛ نه فقط در خاطراتم، بلکه در تپش‌های آرام قلبم.

اگر دیگر هرگز با هم حرف نزدیم، فقط به یاد داشته باش که من دوستت دارم؛ دوستت دارم بیشتر از آن‌چه بتوانی تصور کنی. تو بخشی از وجود من شده‌ای، بخشی که مثل ریشه در جانم تنیده، و نمی‌توانم فراموشش کنم. حتی در آخرین لحظات زندگی‌ام، وقتی خاطرات را مثل برگ‌های کهنه‌ی یک دفتر قدیمی ورق می‌زنم، در هرکدام نشانی از تو می‌بینم؛ ردی از نگاهت، صدای آرامت، یا لبخندی که روزی نجاتم داد. و حالا... تو کجایی؟ کجایی، خوبِ من؟ در کدام گوشه‌ی این جهان، بی‌خبر از دلتنگی من، قدم می‌زنی؟

دوست داشتنت آن‌قدر درست است که حتی اگر اشتباه باشد، دیگر معنایی ندارد. مثل نور اول صبح که بی‌صدا از لابه‌لای پنجره وارد خانه می‌شود، تو هم همان‌قدر آرام و ناگهانی وارد زندگی‌ام شدی. و همه‌چیز را زیباتر کردی. وقتی کنارم هستی؛ همه چیز رنگ و عطر دیگری دارد؛ اما وقتی نیستی... می‌لرزم به خودم، و خود را مقصر می‌دانم؛ برای نبودنت، برای سکوت، برای تمام چیزهایی که نگفتم. چه زود دیر می‌شود، مگر نه؟ انگار زمان همیشه عجله دارد، و ما همیشه یک لحظه عقب‌ایم از گفتنِ آن‌چه باید گفته شود.

وقتی اسمت را می‌شنوم، قلبم تندتر از هر زمان دیگری می‌تپد؛ انگار که زمان برای لحظه‌ای ایستاده باشد. آن اسم خاص و جادویی‌ات، همین‌که وارد ذهنم می‌شود، افکارم را به تسخیر درمی‌آورد. شروع می‌کنم به فکر کردن درباره‌ی تو... و آن‌قدر در خیالت غرق می‌شوم که بی‌صدا از کسی کمک می‌خواهم؛ کسی که حتی صدایم را نمی‌شنود. می‌خواستم از زیبایی‌هایت برای دنیا بگویم، می‌خواستم تو را با تک‌تک آن زیبایی‌ها وصف کنم، اما کلمات... کلمات به من خیانت کردند. آن‌ها برای توصیف تو خیلی ضعیف بودند. هیچ واژه‌ای در دست و بالم نبود که بتواند تو را آن‌طور که باید، به تصویر بکشد. و من، میان فکر ستایش تو، با واژه‌هایی خالی و ناتوان، تنها ماندم...