آن دو هرگز به هم نمی‌رسند

دو قوی سفید، در دل دریاچه‌ای خاموش و مه‌آلود، به هم دل بسته بودند. پرهایشان چون برف زمستان، در باد می‌رقصید و چشمانشان، حکایت هزاران قصه‌ی ناگفته بود.

آب، زیر پاهایشان حرکت می‌کرد، آسمان، با نور کمرنگ صبحگاهی‌ شان، بر این عشق، بی‌صدا لبخند می‌زد. هیچ نیازی به واژه نبود. آن‌ها با هر نگاه، با هر چرخش، با هر لمس کوتاه بال‌هایشان، سخنی می‌گفتند.

اما روزی، باد برخاست. باد... همان دشمن نامرئی رویاها. موج‌ها، چون دیوانگان بی‌رحم، بر سطح آرام دریاچه کوبیدند. در یک لحظه‌ کوتاه، همه چیز عوض شد. یکی در آغوش موجی سرد و خشمگین کشیده شد و دیگری در جایی ماند که هیچ نشانی از همراهش نبود.

فریاد نزدند. آخر قوی عاشق فریاد نمی‌زند. فقط چشم دوختند... تا جایی که دید می‌رسید...

روزها گذشتند، دریاچه آرام شد. باد فراموش کرد که چه کرده اما دل شکسته‌ آن قوی تنها، هرگز فراموش نکرد!

دیگر پرواز نمی‌کرد. دیگر سرود نمی‌خواند. دیگر با خوشحالی شنا نمی‌کرد. فقط آرام، بی‌صدا، هرروز، چشم به افق می‌دوخت. به امید آنکه شاید روزی، سایه‌ای سپید، بر خطوط لرزان آب ظاهر شود.

با تمام زخم‌هایش، با تمام شکستگی های درونش، هنوز همانجا ماند. در همان دریاچه‌ خاموش، با پرهای خسته و قلبی که هنوز می‌تپید. نه برای امید... بلکه برای وفاداری.

گاهی باد، فقط فاصله نمی‌اندازد. گاهی باد، سرنوشت را عوض می‌کند. گاهی موج، خاطرات را هم می‌رباید. و قوی عاشق می‌دانست: او رفته و تا ابد تنها خواهد ماند. اما هنوز در انتظار اوست.