قربـانی بودن،بهـانه ی ظالم شدن؟

هیچ بچه‌ای وقتی به دنیا میاد قلدر، دزد یا آدم‌بد نیست.هممون هم میدونین سیاه و سفید مطلق وجود نداره.همه با یک قلب خالی و یه ذهن پاک شروع می‌کنیم. اما توی مسیر زندگی، خیلی چیزها می‌تونه ما رو عوض کنه: دعوا و خشونت توی خونه فقر و مشکلات مالی بی‌محبتی و نادیده گرفته شدن تحقیر یا زور شنیدن از دیگران پس قلدری «ذات» نیست؛ نتیجه‌ی «شرایط» و «تجربه‌ها»ست.

وقتی یکی توی خونه همیشه سرزنش میشه، یا توی مدرسه مدام مسخره میشه، یا حتی توی بچگی آزار دیده، ممکنه یاد بگیره تنها راه زنده موندن اینه که به بقیه زور بگه. قلدری میشه سپر دفاعی. گاهی هم برای جلب توجه یا حس قدرتی که توی زندگیش ندیده، بقیه رو می‌ترسونه. پس پشت هر قلدر، یه زخم پنهان خوابیده. پس قطعا دوست عزیز ۹۹ درصد افراد دچار مشکلات خانوادگی مالی یا چیزای این مدلی دارن وگرنه هیچکس با یه خانواده خوب و شرایط عادی و تربیت درست همچین کاری نمیکنه😭

چیزی که من خیلی اذیت می‌کنه این طرز فکر که میگن:«بیچاره، مشکل داره… پس حق داره اینطوری باشه.» نه! دوست عزیز این دو تا خیلی فرق دارن:🙏🏻 دلیل: چرا این اتفاق افتاده؟ (مثلاً چون بچگی سختی کشیده) توجیه: مجوز می‌ده به رفتار؟ (نه!) دقیقا مثل اینه یکی گرسنه باشه و بره دزدی کنه. آره، گرسنگی دلیلشه، اما آیا سرقت درست میشه؟ نه. پس مشکل داشتن فقط دلیل رفتار قلدره، ولی هیچ‌وقت مجوزش نیست.

خیلیا میگن: «خب خودش بچگی قربانی بوده، حالا طبیعیه ظالم بشه.» ولی خب عزیز اگه اینو قبول کنیم، یعنی: هرکسی ظلم دیده آزاد باشه ظلم کنه. دیگه عدالت و قانون هیچ معنایی نداشته باشه. اینجا مرز پررنگه: بله، ما درک میکنیم که قلدر چرا اینجوری شده. ولی هیچوقت حق نداره همون کاری که باهاش شده رو روی بقیه تکرار کنه. در غیر این صورت، ظلم فقط از نسلی به نسل دیگه منتقل میشه.