ذهن بی صدا می نویسد

گاهی خیال‌هایمان را بازی می‌گیریم نقش‌هایی را بی‌هوا می‌پوشیم، جمله‌هایی را بی‌دلیل تکرار می‌کنیم، تصویرهایی را بی‌نیت در ذهن می‌کاریم. و فراموش می‌کنیم که ذهن، حتی در سکوت، دارد می‌نویسد. این پست، دعوتی‌ست به مراقبت از تخیل—به آگاهی از آنچه در ناخودآگاه‌مان جوانه می‌زند..

ضمیر ناخودآگاه، نیرویی بی‌جهت و بی‌صداست—نه قضاوت می‌کند، نه انتخاب.همچون جریان برق یا جویباری بی‌هدف، تنها از مسیرهایی عبور می‌کند که برایش تعریف شده‌اند. این ضمیر، خود خلاق نیست؛ اما به هر احساسی که از دل برآید، و به هر تصویری که با وضوح در ذهن نقش بندد، با تمام وجود پاسخ می‌دهد

برای مثال: روزی دختری بود که در بازی‌های کودکانه‌اش، نقش بیوه‌ای را برمی‌گزید. لباس مشکی می‌پوشید، تور سیاه بر چهره می‌انداخت، و با نگاهی جدی، در آیینه خیال خود را می‌دید. اطرافیانش می‌خندیدند و می‌گفتند: چه باهوش است، چه بانمک! اما آن بازی‌ها، بی‌آنکه کسی بداند، در دل ناخودآگاهش ریشه دواندند.

سال‌ها گذشت. عاشق شد، ازدواج کرد، و تنها اندکی بعد، همسرش از جهان رفت او دوباره لباس مشکی پوشید، تور سیاه بر چهره انداخت، و این‌بار نه در بازی، که در واقعیت، نقش بیوه را زندگی کرد. تصویرهایی که روزی با شوخی و خیال ساخته بود، اکنون در زندگی‌اش تجسم یافته بودند...

برای مراقبت از ضمیرناخوآگاه خود هر شب، پیش از خواب، سه تصویری را که در ذهن‌ات پررنگ شده‌اند، بنویس کنار هر کدام، حس غالبی که همراهش بوده را ثبت کن: ترس؟ اشتیاق؟ شوخی؟ غم؟ سپس از خودت بپرس: آیا این تصویر، بذر خوبی‌ست برای ذهنم؟ اگر نه، با یک جمله‌ی روشن، تصویر را بازنویسی کن مثلا به جای اینکه بگویی:«من بیوه‌ام» بگو: «من زنی‌ام که عشق را زندگی می‌کند، نه غم را»