مطلق شنوایی یا نسبت شنوایی.

در این تست با Perfect pitch و relative pitch و تفاوت های این دو آشنا میشید.

Perfect Pitch(absolute pitch/مطلق شنوایی) توانایی شنیدن یا تولید نت بدون هیچ مرجع خارجی. کسی که perfect pitch دارد می‌تواند وقتی صدای نت "دو" یا "فا#" را می‌شنود، دقیقاً بگوید کدام نت است، بدون این‌که اول آن را با ساز یا مرجع دیگری مقایسه کند. مثال: کسی می‌شنود کسی عطسه کرده و می‌گوید «این روی نت لا بود!»

Relative Pitch( نسبت شنوایی) توانایی تشخیص فاصله بین نت‌ها نسبت به هم. افراد با relative pitch شاید نت دقیق را نداند، ولی اگر یک نت مرجع داشته باشند، می‌توانند فاصله‌ها را تشخیص دهند. مثال: اگر بداند یک نت "دو" است، سریع می‌تواند بگوید صدای بعدی "می" است چون فاصلهٔ سوم بزرگ دارد.

☝️☝️☝️☝️☝️

Perfect Pitch: بیشتر اوقات ژنتیکی یا به دلیل یادگیری در سنین خیلی پایین (مثلاً کودکان آسیای شرقی که همراه با زبان‌های تونال مثل چینی یا ویتنامی بزرگ می‌شوند). یادگیری بعد از ۷-۸ سالگی تقریباً غیرممکن می‌شود (طبق تحقیقات).

Relative Pitch: بیشتر به تمرین و آموزش بستگی دارد. هر موسیقیدان حرفه‌ای برای کار کردن در گروه، هارمونی و بداهه‌نوازی نیاز به آن دارد.

تمرین برای Perfect Pitch (اگر در کودکی شروع شود): شنیدن نت‌های تکی و نام بردنشان اتصال رنگ و تصویر به هر نت (مثلاً "دو" = آبی، "می" = قرمز) نواختن نت و تلاش برای تشخیص از حافظه

مزایا و معایب Perfect Pitch ✅ کوک‌کردن سریع سازها ✅ تشخیص سریع ملودی‌ها ❌ گاهی محدودکننده: ممکن است نوازنده به جای حس موسیقی، زیادی روی نام نت‌ها تمرکز کند ❌ در برخی سبک‌ها (مثل جَز که تغییر تونالیته زیاد است) حتی گیج‌کننده شود

مزایا و معایب Relative Pitch ✅ بسیار انعطاف‌پذیر ✅ در گروه‌نوازی و بداهه‌نوازی ضروری است ✅ تقریباً همه می‌توانند یاد بگیرند ❌ به یک مرجع نیاز دارد (بدون مرجع، نت دقیق را نمی‌داند)

✨ جمع‌بندی Perfect Pitch = شناخت نت‌ها به‌طور مطلق (کمیاب و عمدتاً ذاتی). Relative Pitch = شناخت فاصله‌ها و روابط بین نت‌ها (عمومی‌تر و قابل آموزش). یک موسیقیدان حرفه‌ای اگر Perfect Pitch هم نداشته باشد، با Relative Pitch قوی می‌تواند عالی عمل کند.

و این هم از افراد مشهور با perfect pitch