چهار مسیر تفکر در فلسفه مدرن. 

اگزیستانسیالیسم existentialism اگزیستانسیالیسم فلسفه‌ای است که تمرکز اصلی آن بر وجود و تجربه‌ی فردی انسان است. این مکتب می‌گوید که انسان ابتدا وجود دارد و سپس با انتخاب‌ها و اعمالش هویت و معنای زندگی خود را می‌سازد. بر اساس این فلسفه، آزادی انسان مطلق است، اما همراه با مسئولیت سنگین و گاهی اضطراب وجودی می‌آید. اگزیستانسیالیست‌ها معتقدند که زندگی بدون معناست مگر آن که خود انسان به آن معنا بدهد.

پوزیتیویسم positivism پوزیتیویسم تأکید دارد که دانش واقعی تنها از طریق مشاهده و تجربه علمی حاصل می‌شود و مسائل متافیزیکی یا غیرقابل اندازه‌گیری فاقد ارزش علمی هستند. این مکتب به دنبال ساختن علمی منظم و قابل اعتماد از طریق قوانین و مشاهدات است و بر تکیه بر داده‌ها و آزمایش‌ها تأکید دارد. پوزیتیویست‌ها بر این باورند که فلسفه باید همانند علم عمل کند و از گمانه‌زنی‌های غیرقابل اثبات پرهیز کند.

پدیدارشناسی Phenomenology پدیدارشناسی بر تجربه‌ی مستقیم انسان از جهان تمرکز دارد و سعی می‌کند نحوه‌ی ادراک و فهم ما از واقعیت را بررسی کند. پدیدارشناسان معتقدند که برای درک حقیقت، باید پیش‌فرض‌ها و برداشت‌های ذهنی را کنار گذاشت و جهان را همان‌طور که تجربه می‌کنیم مطالعه کرد. این مکتب تلاش می‌کند رابطه‌ی میان ذهن و واقعیت، آگاهی و تجربه را دقیق و شفاف توضیح دهد.

فلسفه تحلیلی و منطقی analytic Philosophy این مکتب فلسفی بر زبان، منطق و تحلیل دقیق مفاهیم تأکید دارد و بسیاری از مسائل فلسفی را نتیجه سوءتفاهم‌های زبانی می‌داند. فلسفه تحلیلی سعی می‌کند با بررسی دقیق کلمات و جملات، ابهامات و اشتباهات منطقی را برطرف کند. به جای ارائه نظریه‌های کلی درباره هستی یا زندگی، این مکتب بیشتر به شفاف‌سازی تفکر و استدلال می‌پردازد و مشکلات فلسفی را به شکل منطقی و علمی حل می‌کند.