دشت های بی‌صدا

قتل‌عام گاومیش‌ها (Bison slaughter) یکی از بزرگ‌ترین فجایع محیط‌زیستی و فرهنگی تاریخ آمریکای شمالی بود که اوج آن از اواخر قرن هجدهم شروع شد و در قرن نوزدهم به شکل بی‌سابقه‌ای گسترش پیدا کرد. این ماجرا دلایل و مراحل مختلفی داشت:

زمینه تاریخی پیش از ورود اروپایی‌ها، جمعیت گاومیش‌های آمریکایی (Bison bison) در دشت‌های وسیع آمریکای شمالی حدود ۳۰ تا ۶۰ میلیون رأس تخمین زده می‌شد. این حیوانات نقش حیاتی در زندگی بومیان داشتند: منبع گوشت، پوست، استخوان، سوخت (از فضولات خشک)، و حتی پایه بسیاری از آیین‌ها و فرهنگ‌ها بودند.

شروع کشتار در قرن هجدهم در اواخر قرن هجدهم، با گسترش استعمار اروپایی و توسعه تجارت پوست، شکار گاومیش‌ها شدت گرفت. ابتدا شکار برای تأمین نیازهای بومیان و مهاجران بود، اما کم‌کم تجارت پوست و گوشت خشک‌شده (pemmican) به تجارت پرسود تبدیل شد. اروپایی‌ها اسلحه گرم و روش‌های شکار انبوه را به بومیان معرفی کردند و باعث افزایش چشمگیر میزان شکار شدند.

قرن نوزدهم و اوج نسل‌کشی از حدود ۱۸۳۰ به بعد، شکار صنعتی و صادرات پوست، استخوان و گوشت گاومیش به بازارهای اروپا و آمریکا شروع شد. راه‌آهن نقش کلیدی داشت: قطارها شکارچیان را به مناطق دورافتاده می‌بردند و حتی از داخل قطار به گاومیش‌ها شلیک می‌کردند. دولت آمریکا هم به‌طور غیرمستقیم این کشتار را تشویق کرد، چون از بین رفتن گاومیش‌ها به معنای شکستن ستون فقرات اقتصادی و فرهنگی قبایل بومی بود و آن‌ها را مجبور به وابستگی و کوچ اجباری می‌کرد.

پیامدها تا دهه ۱۸۸۰، جمعیت گاومیش‌ها از ده‌ها میلیون رأس به کمتر از چند صد رأس در طبیعت کاهش یافت. قبایل بومی که اقتصاد و معیشت‌شان به گاومیش وابسته بود، دچار قحطی و فروپاشی فرهنگی شدند. این رویداد یکی از نمونه‌های روشن نسل‌کشی فرهنگی (cultural genocide) محسوب می‌شود.