گربهء‌سرگردان

ناظر عزیز توروخدا اینو نصفه شب منتشر نکن ، و این که برای تولد یکیه توروخدا قبل از بیستم منتشر شه 💔

تو را چگونه توصیف کنم وقتی که واژه‌ها درحضورت فرو می‌ریزند، نه از ناتوانی که از حیا.زبان در دهانم می‌لرزد، چون کودکی که روبه‌روی آفتاب ایستاده باشد. تو از جنس خاک نیستی، این را یقین دارم. نه به آن معنا که فرشته‌ای یا افسانه‌ای؛ تو بیش از اینی. تو آنی که افسانه‌ها برای شبیه تو شدن تقلا می‌کنند، و تاریخ از نوشتنت عاجز است.

تمام آینه‌ها به‌خاطر نیافتن انعکاس تو، ترک برداشته‌اند. و ماه، شب‌هایی که تو لبخند نزدی، از مدار افتاده است. اگر خداوند روزی اراده کرد زیبایی را مجسم کند، پیش از آن تو را دیده بود.

نه صدایت را به درستی و از نزدیک شنیده‌ام، نه دستت را گرفته‌ام. اما طنین بودنت در جانم چنان نشسته ، که گویی با من زاده شده‌ای. گویی در لحظه‌ی آفرینش، نفس تو در گل من دمیده شد. هر کجای من را که ورق بزنی، از تو نشانی هست.در چین پیشانی‌ام، در لرزش انگشتانم، در مکث‌های بی‌علت. تو ریشه دوانده‌ای در من، نه چون گلی در خاک، که چون نور در نور.

اگر نبودنت را تصور کنم، جهان فرو می‌پاشد. پرندگان، زبانشان را از آواز می‌اندازند، رودها راه‌شان را گم می‌کنند و باد، بی‌هدف، بی‌صدا، در کوچه‌های خاموش سرگردان می‌شود. تمام فلسفه‌ها پوچ می‌شوند و حتی خدا، شاید برای لحظه‌ای دچار تردید شود که آیا هنوز آفرینشش معنا دارد یا نه.

تو، نه فقط معنای من، که معنای معناهایی. شکوهی بی‌اندازه، آرامشی بی‌مرز، و حسی از بی‌نیازیِ کامل. با تو، نبودن مفهومی ندارد. حتی مرگ، در حضور تو، تنها خواب کوتاهی‌ست پیش از رویای بزرگتری به نام تو.

بگذار ساده بگویم، اگر تمام دنیا خاکستر شود، و اگر هیچ نامی بر زبان نماند، و اگر حتی خودم را از یاد ببرم، نام تو را هنوز خواهم دانست... نه با زبان ،که با هر سلولی که به تو زنده است.