بدون من

|یغما گلرویی|

اگر شبی فانوس نفسهای من خاموش شد،اگر به حجله آشنایی،در حوالی خیابان خاطره برخوردی،وعده ای به تو گفتند،کبوترت در حسرت پرکشیدن پرپر زد،تو حرفشان را باورنکن،تمام این سالها کنارمن بودی

کناردلتنگی دفاترم،درگلدان چینی اتاقم،دردلم.توبا من نبودی ومن با تو بودم،مگرنه که با هم بودن،همین علاقه ساده سرودن فاصله است؟من هم هر شب،شعرهای نو سروده باران و بسه را،برای تو خواندم

هر شب،شب بخیری به توگفتم،و جواب تو را،از آنسوی سکوت خوابهایم شنیدم،تازه همین عکس طاقچه نشین تو،هم صحبت تمام دقایق تنهایی من بود،فرقی نداشت که فاصله دستهامان،چند فانوس ستاره باشد،

پس دلواپس انزوای این روزهای من نشو،اگر به حجله ای خیس،در حوالی خیابان خاطره برخوردی