اگر با من می امدی

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

اگر با من می‌آمدی، دیگر لازم نبود پشت نقابی از سکوت پنهان شوم، دیگر دل به تنهایی نسپارم، چون حضور تو مثل نوری بود که تاریکی را به زانو درمی‌آورد، و من می‌توانستم آرام باشم، حتی در میان طوفان.

اگر با من می‌آمدی، شاید مسیرهای تاریک سرنوشت ما پر از مهربانی می‌شد، شاید سایه‌ها جرات نمی‌کردند تا این‌قدر عمیق در قلبمان ریشه بدوانند، شاید دست‌هایمان در تاریکی گم نمی‌شد، و نوری که در چشمانمان بود، هیچ‌گاه خاموش نمی‌شد.

اگر با من می‌آمدی، شاید هیچگاه آن کلمات سرد و تند بر زبان جاری نمی‌شد، شاید زخم‌ها اینقدر عمیق نمی‌شدند، و شاید می‌شد باز هم به هم نگاه کنیم، بدون اینکه سایه‌های گذشته بین‌مان فاصله بیندازند.

اما تو رفتی، و سکوتی سرد و سنگین جان را فرو گرفت، خاطرات ما به زخمی تبدیل شدند که هرگز التیام نمی‌یابند، و من در این خلأ سرد، تنها صدای پژواک خاطرات تو را می‌شنوم، که همچون نسیمی آرام، اما بی‌رحم، جانم را می‌خراشد.

حالا که تو رفته‌ای، من مانده‌ام و پیمانی که تا آخرین نفس بر دوش دارم؛ پیمان نگهبانی از نوری که در چشمان کسی می‌درخشد، کسی که به زیبایی توست، و من این شعله را با جان و دل حفظ خواهم کرد.