(مرثیه ای برای بی رنگی)

سفید، همه‌جا بود؛ اما هیچ‌چیز در آن زنده نبود. انگار دنیا در سکوتی عمیق دفن شده بود، و تنها خاطره‌ای از نور در دل برف باقی مانده بود.

سفید، تنها رنگی‌ست که نمی‌توان به آن پناه برد. نه مثل سیاه دلگیر است، نه مثل قرمز خطرناک… اما درست همان‌جاست که هیچ‌کس نمی‌ماند. سفید، مرزِ بین بودن و ناپدید شدن است.

دختر، پیراهن سفید پوشیده بود. در دلش هزار حرف خاک گرفته بود، اما هیچ‌کدام را نگفت. کسی نپرسید. سفید، لباسی بود که سکوت را پنهان می‌کرد.

همه فکر می‌کردند سفید یعنی آرامش… اما مگر برف هم وقتی روی جنازه می‌بارد، آرام است؟ سفید، همیشه نشانه‌ی پاکی نیست؛ گاهی نشانه‌ی دفن کردنِ حقیقت است.

آخرین صفحه‌ی دفتر، سفید مانده بود. نه از بی‌داستانی، بلکه از ترسِ نوشتن چیزی که واقعی‌ست. سفید، شاید خودش داستان است… داستانی که هیچ‌کس جرأت نکرد بخواند.