باران بی تو

سلام به همه دوستان، امیدوارم از این شعری که نوشتم خوشتون اومده باشه.

بی تو جهان رنگی ندارد،مثل نقاشی ای که باران آن را شسته باشد دست هایت هنوز گرمای دست های تو را طلب می‌کنند تو رفتی... و من ماندم،در سکوتی که حتی گریه هم در آن گم میشود

تو رفتی... بی نگاه،بی کلام،بی خداحافظی انگار تمام حرف هایی که باید میگفتم،در گلویم پوسیدند شب ها با خودم حرف میزنم و می‌پرسم: چرا؟

اما حتی سکوت هم،جوابی ندارد جز دلتنگی بی انتها تمام خاطراتمان،مثل عکس های سوخته،در باد گم شدند تو مثل شعری ناتمام بودی، که در میان بیت آخر رها شد،

و قلمی که دنبالت میگردد، تو رفتی... و من آموختم چگونه با زخم ها شعر بگویم، چگونه با دلتنگی زندگی کنم،

و چگونه با خاطره ی بی خداحافظی ات، زیباترین پایان را بسازم. در دل شب،صدای باد زمزمه ی نام توست،

همچون نوری در تاریکی،نگاهت آرامم میکند، تو همان لحظه ای هستی که زمان از حرکت باز می‌ایستد

و دنیا فقط ما دو نفر را به یاد می‌آورد. تو رفتی... اما خاطره ات از من جدا نمی‌شود چه ساده دل دادم،چه سخت دل کندم

چشم هایش در انتظار تو،به آسمان خیره مانده اند و باران،مثل اشک هایش بی‌وقفه می بارند، با تو همه چیز زیباست حتی غم