(مرثیه ای برای او)

او در میان جمع بود، اما تنهاترینِ همه بود؛ قصه‌اش را فقط سکوت می‌دانست.

آمد، با قلبی که پر از نور بود، اما سایه‌ای سنگین، آرام و بی‌صدا، پشت سرش بود.

هر روز لبخند زد، اما درونش تکه‌تکه می‌شد، و هیچ‌کس نفهمید.

کسی که باید در کنارش می‌بود، بار غمش را بیشتر کرد، و او تنها ماند با دردهایی که نمی‌شد گفت.

تا روزی که سکوتش دیگر تحمل‌پذیر نبود، و رفتنی شد، بی‌صدا و تنها.