کتاب آبنبات دارچینی بخونیم؟

قصه یک فرد خلاق و کاچه و شوخ طبع که در یک خانواده پرجمعیت و باحال زندگی می‌کنه آبنبات دارچینی زمان دبیرستان یه پسر به اسم محسن تعریف می کنه که عاشق یه دختر به نام دریا شده و هرکاری برای پیدا کردنش می‌کنه و با برادرش که هم سن بودن صمیمی تر میشه تا به دریا برسه که از قضا خانواده دریا به جنوب میرن و کلی داستان دیگه و ادامه دانشگاهش رو توی کتاب آبنبات لیمویی می‌خونیم این کتاب جنبه فان داره و شاید بخاطرش پرتاب بشید (منفجر شدن از خنده )

تا دبیرستان حداقل یک ربع تا بیست دقیقه راه بود. آن پنج دقیقه تفاوت بستگی به مسیری داشت که انتخاب می کردم. روزهایی که بیشتر وقت داشتم و تنها بودم عمدا راهی را انتخاب می کردم که از جلوی خانه دریا رد شوم چند سالی میشد که مثل پرستوها کوچ کرده بودند و رفته بودند جنوب اما هنوز به یادش بودم. به او که فکر میکردم در حال خیال پردازی میدیدم به دبیرستان رسیده ام و رؤیاهای شیرینم را در کلاس درس دنبال میکردم روزهایی که دیر میشد یا با سعید به دبیرستان میرفتیم حتی مستقیم ترین مسیر هم طولانی به نظر می رسید. برای همین برای اینکه هم وقت بگذرد هم راه طولانی به نظر نرسد. معمولاً یواشکی به قیافه آدمهایی که از روبه رو می آمدند می خندیدیم. آن روز هم اوضاع به همین منوال بود اما هنوز گزینه مطلوبی که سر صبح آدم را سرحال کند جلویمان در نیامده بود.

معمولاً برای اینکه شرایط کمی مهیج شود، مثلا میگفتیم: «اولین دوچرخه سواری که از روبه رو بیاد حتما یک آدم خنده دارید.» دیگر مهم نبود آن بنده خدا چه شکلی است. اما خدا خدا میکردیم خواسته مان برآورده شود؛ دقیقاً مثل روزی که تا من دو تومان در صندوق صدقات انداختم حس کردم خدا جایزه ما را داد چون یک موتور سوار که هدبندش را تا روی چشم هایش پایین کشیده بود و به خاطر پنچر شدن چرخ عقبش روی باک موتور نشسته بود از کنارمان رد شد.

آن روز هم سعید گفت: اولین موتوری که ...» هنوز جمله سعید به پایان نرسیده بود که یک موتورسوار جلوی ما پیچید زهره ترک شدیم. یک لحظه تصور کردیم هر که هست احتمالاً حرف ما را شنیده یا در روزهای قبل فهمیده که به او خندیده ایم موتورسوار دایی اکبر بود. سوار بر موتور براوویی که تازه خریده بود نان تازه در دست میخواست محض خوشمزه بازی جلوی ما ویراژ بدهد یک لحظه ترسید به سعید بزند. برای همین کمی منحرف شد و چون نتوانست خودش را کنترل کند به درخت کنار پیاده رو خورد حس کردم آب در خانه و ما داریم به غریبه ها میخندیم و در حالی که از ترس سعی میکردیم خنده مان را قورت بدهیم نان هایی را که از دست دایی روی زمین افتاده بودند جمع کردیم.

دایی تکه های کثیف نان را جدا کرد و آنها را بوسید و در حالی که می گفت: «نون برکت.» آنها را روی دیوار گذاشت. بعد هم از نان تمیز یک تکه جدا کرد و گفت بیاین بشینین پشت موتور تا مدرسه ببرمتان کدوم مدرسه مرین؟» -دبیرستان دانش. -خا من تو ر مرسانم. ولی چون جا نیست، این رفیقت باید پشت سر ما با بدو کنه. و فوراً لبخند زد تا سعید بفهمد که دارد شوخی میکند و ادامه داد: حالا بیا یک جور مشینیم.

با اینکه روی براوو برای یک نفر هم جا تنگ بود، دایی اصرار داشت ما را برساند. طبق معمول دایی برای اینکه دیرتر به خانه برود داشت دورترین مسیر ممکن را انتخاب میکرد. شاید او هم با اینکه ازدواج کرده بود هنوز در حال و هوای دریای دوران کودکی اش بود. با خودم عهد کردم هر طور شده یا با دریا ازدواج کنم یا اگر نشد، سعی نکنم با موتور براوویی که بوقش گیر دارد کسی را بترسانم.

من و دایی روی موتور نشستیم و مثل انواع پیوندهای شیمیایی به هم نزدیک شدیم اما سعید جا نشد اول مثل پیوند واندروالسی، اما آخر حتی مثل پیوند کوالانسی هم سعید جا نشد. به دایی گفتم: «نمشه اون نونا و توی یک پارچه بپیچیم و روش بشینیم تا جا باز بشه؟» دایی گفت: کاچه جان نون برکته ها .... روش بشینیم که نون بربری مشه نون باگت!» هر جور بود، فشرده تر از قبل نشستیم و کمی در آرایش فضایی مان تغییر دادیم من دستم را دور کمر دایی حلقه کردم و جلوی او نانها را توی دستم گرفتم سعید هم دو دستی به من چسبید تا از پشت موتور نیفتد.

نصف بدنش روی هوا بود و برخلاف کارتونها که طرف تا نمیداند زیرش خالی شده نمی افتد او با اینکه میدانست روی هیچی نشسته است باز هم نمی افتاد هیچ یک از فرمول های فیزیک نمی توانستند محاسبه کنند سعید چطور نشسته است. اگر موتور براوو حیوانی زنده بود، راحت‌تر می‌توانستم توضیح بدهم سعید کجای موتور نشسته است .