کیستی؟

|محمدعلی بهمنی|

می پرسد ازمن کیستی؟می گویمش اما نمی داند،این چهره ی گم گشته در آیینه خود را نمی داند

می خواهد ازمن فاش سازم خویش راباور نمی دارد،آیینه درتکرار پاسخ های خود حاشا نمی داند

می گویمش گم گشته ای هستم که دراین دوربی مقصد،کاری بجز شب کردن امروزیافردا نمی داند

می گویمش می گویمش چیزی ازاین ویران نخواهی یافت،کاین درغبار خویشتن چیزی ازاین دنیا نمی داند

می گویم و می بینمش اونیز با آن ظاهر غمگین،آن گونه می خنددکه گویی هیچ ازاین غمها نمی داند