زندگی دیگر

داستان کوتاه:) لطفا تا انتها بخونیدش.

بر سر مزارت می ایستم. انتظار داری اشک بریزم. انتظار بیهوده ای است! اشک که سهل است برایت زیباترین لبخندم را به نمایش می گذارم. می گذارم دوباره همان احساس را پیدا کنی. حقارت تمام نشدنی ات را. عصرگاه امروز تو را از زندگی ساقط کردم. خودم شخصا خاکسپاری ات را انجام دادم.

عاشقت بودم. زمانی نه چندان دور. همه چیز از آن روز شروع شد. همان روزی که صدای لغزشت گوش هایم را کر کرد. چقدر احمق بودم که گریه کردم! باید همان روز کارت را یک سره می کردم. اعتراف می کنم... برای محو کردنت، دو دل بوم.

سرم را رو به آسمان ابری و گرفته می گیرم. قطرات سرد و لغزنده باران گونه هایم را نوازش کنان می خراشند. یادت هست؟ من عاشق بارانم. چقدر خوشحالم که چنین روز فرخنده ای با بارش باران مقارن شده. گویی آسمان هم برای رفتنت جشن گرفته.

مدام سرزنشم می کردی. برای تمام کار های کرده و نکرده ام. خوب یا بد. بابت تمام آنها عذاب وجدان دیوانه کننده به من می دادی. احساس گناه شرم آوری که مدت ها روانم را بیمار می کرد. تو مرا مقایسه می کردی. با تمام آن آدم های تهی مغزی که ظاهر خود را آراسته بودند. این به من احساس ناکافی بودن می داد. تو سست عنصر ترین موجود هستی بودی. آنچنان بی ثبات و دیوانه که حتی قادر نیستم توضیحش دهم. کرختی ات مدام روی انگشتان دستم می نشتست و مرا نیز سست می کرد.

نفس عمیقی می کشم. هوای خنک و شرجی سینه ام را می شکافد. رگه هایی از احساس خوشایندی از طریق ریه هایم به تنم منتقل می شود. لبخند می زنم. سرم را برمی گردانم و بار دیگر به نوشته های روی سنگ قبر خیره می شوم. چشم هایم روی نام آشنا و برجسته روی سنگ ثابت می شود ...نام خودم... آن انسان بیمار حالا آنجا آرمیده بود و آنکه من بودم دیگر" من" نبود.